سکوتی تلخ و دردناک آنجا که عشق بود جاری بود
در چشمانت نگاهی بود که هرگز ندیده بودم
اگر کلمات مناسب را یافته بودم اینک اینجا می ماندی
تا دهان به سخن گشودم ترانه ای نواخته شد
در آن هنگام که عشاق میرقصیدند
گوشه ای نشستم و تو را تماشا میکردم که به سوی در روانه میشدی
شنیدم که دوستی تو را به ماندن دعوت کرد
و چون دست در دستانش نهادی ترانه ای نواخته شد
در آن اتاق تاریک علامت هایی مهلکی دیدم
تو فراتر از دوستان قدیمی ام بودی
ان هنگام که تو را با غرورم می آزردم
او در انتظارت بود و من او را به سویت روانه میکردم
باید به تو چیزهایی را میگفتم که از گفتنش عاجز بودم
هرگز اجازه ندادم قلبم بر مغزم(عقلم)حکمرانی کند
و محکوم به دیدن تاوان دادنم شدم
و چون تو را در آغوش کشید ترانه ای نواخته شد
و آنگاه که تو را از دست دادم ترانه ای نواخته شد