«Ён пόбач, ён побач, так-так-так...
Ён побач, ён побач, ён побач...
Ён пόруч...»
Я чую йго, пакýль яшчэ не сплю,
Раз днём былό -- складý…
Ён, разумéю, -- тý-ут –…, калі пры святлé, ‘лé (аль),
Бывай, дзень…
Ніхто яго не знáе, што ж…
І дýмаюць, што нéдзе тáм ён.
Аль, рáптам, мая душа:
Вось чуўшы йго, мне ён нéзнаём, --
Кáжа мне (…пра) морах ён...,
Вечны сон -- ўся яго любоў.
Ох, ён зноў i тут --
З дзіцем у вачах -- Чалавек.
Ох, ён ды зноў тут --
З дзіцем у вачах -- Чалавек.
І ўсё ён разумéе,
І чым я жыву, -- ён пра гэта знáе.
А не прыйдзе сон,
Заўжды чакáе,
Бачу – так сарамлівы ж ён.
О, хвалюе мяне любоў...
Хоць кажуць мне: «Не будзе вечнай...».
А я -- дзяўчына вось,
І жадаю знаць -- «Ў гэтым Свеце Што ды значу?»,
Можа..., не любіць зусім (мяне),
Я проста лячу да яго ў любві
(Ў каханне iмкнуся сумесна з iм).
Ох, iзноў ён тут --
З нявінным iззяннем вачэй.
Ох, ён сызнаў тут --
З шчырым праменням вачэй.