Za młodu, wyglądało na to, że życie jest wspaniałe,
Cudowne, że takie piękne i zaczarowane.
I że wszystkie ptaki z drzew, zresztą śpiewające tak szczęśliwie
I radośnie, figlarnie wpatrzone były we mnie.
Ale potem odesłano mnie, abym nauczył się być rozsądnym, Logicznym, odpowiedzialnym i praktycznym.
Lecz pokazano mi świat, w którym mógłbym być wręcz niezawodnym, bezdusznym, intelektualnym i cynicznym.
Oto czasy, w których zasnął cały świat,
W którym zbyt głębokie są pytania
Dla prostego faceta, jak ja.
Czy możecie mi powiedzieć, czego nauczono nas?
Ja wiem, że to brzmi absurdalnie,
Ale proszę, odpowiedzcie mi: Kim ja w ogóle jestem?
Musisz uważać teraz na to co mówisz, lub przezwą cię radykałem, Liberałem, fanatykiem lub kryminalistą.
Nie podpiszesz się nazwiskiem? Chcemy poczuć, żeś zadowalający, przyzwoity, reprezentacyjny, żeś takie warzywko.
Ale w nocy, kiedy śpi już cały świat,
Giną gdzieś pytania tak głębokie
Dla prostego człowieka - człowieka jak ja.
I czy możecie mi powiedzieć,
Czego nauczono nas?
Ja wiem, że to brzmi absurdalnie,
Ale proszę, odpowiedzcie mi:
Kim ja w ogóle jestem?
Kim jestem?
No... kim jestem?
Bo poczułem się taki nielogiczny,
I taki dy-gi-tal-ny,
1-2-3-4-5,
Och.
To robi się niewiarygodne.
Tak.
Cholernie cudowne.