(Και τώρα το χλωμό πρωινό τραγουδά για τα λησμονημένα)*
Παίζει το σκοπό για όσους επιθυμούν να παραβλέψουν
Το γεγονός πως έχουν τυφλά εξαπατηθεί
Από εκείνους που κηρύττουν και προσεύχονται και διδάσκουν
Μα εκείνη (το πρωινό) δεν αρκεί και η νύχτα ξεσπά σε γέλια
Αλλά μην έρθεις και πεις πως δε σε προειδοποίησα
Για τον τρόπο που ο κόσμος σου μπορεί να αλλάξει
Και, ω, πώς μπορείς να τα προστάξεις όλα να μείνουν ακίνητα
Κάθε φορά όλα αλλάζουν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο
Και είμαι ένα καταραμένος δειλός, αλλά και εσύ το ίδιο
Και ο βρυχηθμός του λιονταριού, ο βρυχηθμός του λιονταριού
Με κάνει να σε αποφεύγω και να σε φωνάζω
Και ποτέ πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω...
Υποθέτω καμιά φορά εύχομαι να ήσουν λίγο πιο προβλέψιμος
Έτσι που να σε διαβάζω σαν ανοιχτό βιβλίο
Για τώρα, μπορώ μόνο να μαντέψω τι θα ακολουθήσει
Με το να ερευνώ το ντροπαλό χαμόγελό σου
Και τους τρόπους που οι παλιοί, παλιοί άνεμοι σε γυρνούν πίσω
Και είμαι ένα καταραμένος δειλός, αλλά και εσύ το ίδιο
Και ο βρυχηθμός του λιονταριού, ο βρυχηθμός του λιονταριού
Με κάνει να σε αναζητώ και να σε ψάχνω
Και ποτέ πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω...
Καμιά φορά εύχομαι να μπορούσα να βρω τον δενδρολίβανο λόφο μου
Θα καθόμουν εκεί και θα κοιτούσα τις ξεραμένες λίμνες και θα τραγουδούσα
Και κάθε τόσο θα έλεγα ένα τραγούδι για σένα
Που θα ανέβαινε πάνω απ'τα βουνά και τα αστέρια και τη θάλασσα
Και αν το ήθελα, θα σε οδηγούσε πίσω σε μένα
Και ο βρυχηθμός του λιονταριού, ο βρυχηθμός του λιονταριού
Είναι κάτι που έχω ξανά ακούσει παλιά
Ένα παραμύθι για παιδιά, ο μοναχικός θρήνος του βρυχηθμού του λιονταριού...