Hotelowe rozrywki, świty stąpające po pustych korytarzach,
maszyna do pisania wystukuje potok wspomnień.
Trzeźwiejąc, wyrzucając z pamięci nocne koszmary,
otwieram drzwi, by marzenia mogły powrócić.
Żyjemy zamknięci we własnych skorupach,
ignorujemy nasze zmysły i oszukujemy się,
myśląc, że gdzieś tam jest ktoś, kogo to obchodzi,
ktoś kto zareaguje na nasze modlitwy, wszystkie modlitwy.
Czy zaszliśmy za daleko? Czy jesteśmy aż tak nieodpowiedzialni?
Czy nie mamy już jaj, czy tylko zobojętnieliśmy?
Jesteśmy skazani na śmierć i bez końca łykamy pigułki,
udając, że nasz koniec nie jest jeszcze tak bliski.
Wykonujemy daremne gesty, gramy przed kamerami
z twarzami pokrytymi makijażem i naszym udawanym uśmiechem,
a gdy Święty Piotr zejdzie na ziemię, by zabrać nas ze sobą,
stwierdzimy, że w tym przedstawieniu byliśmy tylko marionetkami.
Lecz dalej nic się nie zmienia,
czas mija, a my obwiniamy się nawzajem,
wciąż popełniając te same błędy.
Pewnego dnia dowiemy się, że zbyt późno zdecydowaliśmy się
powiedzieć, co naprawdę myślimy.
Właśnie wtedy, gdy pomyślałeś, że bezpieczniej byłoby przestać pić,
pojawiają się nowe problemy, o których byś nawet nie pomyślał.
Czujesz się tak, jakbyś tonął.
Odchodzisz od zmysłów, bezradny opadasz na samo dno.
Trzeba było przewidzieć co cię czeka.
Więc wciąż upijamy się,
pijemy na umór,
pijemy na umór.
A jeśli kiedykolwiek nas spotkasz, to nie okazuj nam swej sympatii.
Możesz postawić nam drinka i uścisnąć nasze dłonie
i wtedy widząc swe odbicie w naszych oczach poznasz,
że w głębi duszy nic nas nie różni.
Wszyscy szukamy ostatniej deski ratunku
i wciąż toniemy.
Jak tonący chwytamy się brzytwy
i wciąż toniemy...
Szukamy ostatniej deski ratunku.
Jak tonący chwytamy się brzytwy. - Wciąż tonę!
Jak tonący chwytamy się brzytwy. - Wciąż tonę!