Yere yattım, düştüm
Uyanık bir biçimde uzanıyorum
Kollarımı ve bacaklarımı
Hareket ettiremiyorum
Felç oldum
Kendimi bundan nasıl
Kurtaracağımı hatırlamıyorum
Karanlığın kalbinde
Yüzüm çarpıldı
Bilmiyorum nasıl
Işığa ulaşacağımı
Ama çok kötü hissediyorum
Tıpkı kafesteki bir deli gibi
Kapıyı aç
Kalbine gir
Çok uzaklara git
Dünya dışı altın sessizlik
Işık hızında uzay uçuşu
Bulutları ve renkleri geçiyorum
Karadelik beni çağırıyor
Geçilmemesi gereken sınırın
Ufkunda süzülüyorum
Kara cüce
Zaman kırıldı
Karanlığın kalbinde
Işık anaforu
İçine gir
Hiçliğin diyarının
Soğuğu hissediyorum, gözlerim kapalı
Korkum yavaşça azalıyor
Buradan ışık yılları uzaklıkta
Düşüncelerim ve kafesler
İniltilerini duyabiliyorum
Ama şimdi uzun derin bir nefes
Çağırıyor
Zamanı geride bırakıyorum
Ve şimdi uzayı anlıyorum
Kendimi tam hissettim
Işığı geçtim
Yaşamı hissediyorum
Burada merkezde
Sevginin ışığı duruyor
Dokunulmaz olan
Büyük sessizliğini
Bozmalı