من خندوندمت، من گریوندمت
من باعث شدم چشات باز بشن، مگه نه؟
من کمکت کردم بال هاتو باز کنی
و پاهاتو و خیلی چیزهای دیگه تو، مگه نه؟
یعنی من حرومزاده ترین آدمی ام که میشناسی؟
اون کسی که ولت کرد؟
یکی که اونقد آزارش دادی که نمیتونی تحمل کنی؟
وقتی که خوب بودیم خوب بودیم
وقتی که هنوز سوتفاهمی بینمون نبود
تو بهم کمک کردی دوس داشته باشم، کمک کردی زندگی کنم
بهم کمک کردی بتونم ببخشم، مگه نه؟
کاش منم میتونستم همین حرفو درمورد تو بزنم
اما وقتی رفتی، منو سرزنش کردی، مگه نه؟
یعنی من حرومزاده ترین آدمی ام که می شناسی؟
اونی که نمیتونی فراموشش کنی؟
یعنی من همونم که حقیقت تو منتظرشه؟
یا اینکه باز دارم دوباره خواب می بینم؟
بعضی خوابا وقتی تموم میشن بهترن
بعضی ها بهش دست پیدا میکنن، اونو اشتباه میگیرن
بعضی ها به زور میخوان داشته باشن و بعضی ها تظاهر میکنن که دارنش
من نمیخواستم ناامیدت کنم
بعضی ها بخاطرش عصبی میشن، یادشون میره
بعضی ها خرابش میکنن، و بعضیا هم پشیمون میشن
من نمیخواستم ناامیدت کنم
ما یاد گرفتیم دم تکون بدیم و بعد دممون رو پنهان کنیم
ما یاد گرفتیم ببریم و بعد ببازیم، مگه نه؟
ما یاد گرفتیم عاشقا عاشق آواز خوندنن
و بازنده ها عاشق آویزون شدنن؛ مگه نه؟
یعنی من حرومزاده ترین آدمی ام که می شناسی؟
کی یاد میگیریم که این موضوع رو رها کنیم؟
انقد دعوا کردیم که دیگه همه قشنگی شو از بین بردیم
اما رها کردن مترادف یکی رو از خودت روندن نیست
پس لطفا تظاهر کن، منو نمی شناسی
لطفا یه جوری وانمود کن من اینجا نیستم
لطفا یه جوری وانمود کن، دوسم نداری، چون میدونم داری
میدونم
بعضی ها بهش دست پیدا میکنن، اونو اشتباه میگیرن
بعضی ها به زور میخوان داشته باشن و بعضی ها تظاهر میکنن که دارنش
من نمیخواستم ناامیدت کنم
بعضی ها بخاطرش عصبی میشن، یادشون میره
بعضی ها خرابش میکنن، و بعضیا هم پشیمون میشن
من نمیخواستم ناامیدت کنم
من نمیخواستم هرگز بزارم تو
من نمیخواستم هرگز ناامیدت کنم
من نمیخواستم