The Forest Whispers My Name [Greek translation]

Μαύρα κεριά χορεύουν -υπό τους ρυθμούς μιας- ουβερτούρας,

Άλλα έλκομαι πέρα από το τρεμάμενο τους δέλεαρ,

Στο "αναπνέων" δάσος που περιστοιχίζει το δώμα,

Εκεί που τα δέντρα επαγρυπνούν και χύνονται έξω από τη μήτρα.

Ρουφώ το πορφυρό κρασί,

Οι σκέψεις μου επιφορτισμένες υπό το βάρος του χρόνου,

Εκ γνώσεως πιωμένης απ` την πηγή της ζωής,

Εκ χάους γεννηθείς, εξ έρωτος και δρεπάνου πορευθείς,

Το δάσος γνέφει στο νυχτερινό της κάλεσμα,

Να με τραβήξει κοντά, εν μέσω λύκων που αλυχτούν,

Εκεί που οι δεσμεύσεις του Χριστού ποδοπατιούνται με περιφρόνηση,

Εις έδαφος δύσοσμο (1), σκοτεινό.

Αγκαλιαζόμαστε σαν δυο εραστές πριν τον θάνατο,

Ένα μνημείο στης ανάσας την παγίδα,

Καθώς οι αναστολές αιμορραγούν από τις φλέβες του λαιμού μου,

Αφήνει τριαντάφυλλα να πέσουν στο μαρμάρινο μου στήθος,

Λαχταρώ τον άνεμο και το θρόισμα των φύλλων,

Το άρωμα της σάρκας στη φονική αύρα,

Να διδαχθώ από το σκότος και τις φωνές στο ενδιάμεσο,

Αυτή είναι η βούληση μου...

Το δάσος ψιθυρίζει το όνομα μου... ξανά και ξανά

Όταν το φεγγάρι γεμίσει,

Θα συγκεντρωθούμε για να λατρέψουμε,

Το δυνατό πνεύμα της βασίλισσας σου,

Την μητέρα μου, την σπουδαία Άρτεμη (2),

Αυτή που είναι πρόθυμη, θα μάθει όλες τις γητειές,

Και ενώ δεν έχει κερδίσει τα εσώτερα μυστικά τους,

Τότε η μητέρα μου,

Θα της διδάξει, χωρίς περιστροφές,

Όλα τα πράγματα που παραμένουν άγνωστα.

Διαβαίνω το μονοπάτι,

Προς τη γη των Σκοτεινών Αθάνατων,

Εκεί που οι λιμασμένοι θα κουβαλήσουν την ψυχή μου,

Καθώς το Άγριο Κυνήγι περνά μέσα απ`τα κλαδιά

Έλα σε με, Χλωμή μου Πλανεύτρα, (3)

Στο φεγγάρι των δέντρων φιλιόμαστε.

Άρτεμις να σε κοντά μου,

Στα χέρια της αρχαίας βελανιδιάς,

Εκεί που η αυγή κρέμεται από μια σεληνιακή θηλιά

Και επικαλείται ο κρυφός κερασφόρος για να εμφανιστεί

Η θεμελιακή αρχή του Κακού,

Η εξέλιξη έχει ανακληθεί,

Κάτω από την εξάπλωση μιας Μαγικής Εποχής

Στέκω σαγηνευμένος

... Στο ψιθυρίζων δάσος

“Χλωμή, πέρα από την βεράντα και την πύλη,

Στεφανωμένη με φύλα στέκεται,

Αυτή που συλλέγει κάθε τι θνητό,

Με χέρια ψυχρά, αθάνατα,

Τα ράθυμα χείλη της είναι πιο γλυκά

Ακόμα και από του έρωτα, που σκιάζεται να την χαιρετήσει,

Στους ανθρώπους που αναμοχλεύονται και την συναντούν

Απ’ διάφορες εποχές και χώρες” (4)