Παλίρροια, το καλοκαίρι στην πόλη
Τα παιδιά μοιάζουν όμορφα
Αλλά δεν είναι κρίμα
Που η λιακάδα ακουλουθείται από έναν κεραυνό
Και σκέψεις βουλιάγματος
Και δεν είναι να αναρωτιέσαι
γιατί η θάλασσα με καλεί
Μοιάζω σα να ξοδεύω όλη μου τη ζωή αποφεύγοντας
Ανθρώπους που θα ήταν
Ο θάνατός μας
Γιατί μπορώ να νιώσω τα σύννεφα της καταιγίδας
Να μου ρουφάνε την ψυχή
Παλίρροια, η ζωή γίνεται γρηγορότερη
Κανείς δεν έχει την απάντηση
Προσπαθώ να αντιμετωπίσω τη μέρα τώρα με ένα νέο τρόπο
Τον πάτο του μπουκαλιού
Γιατί κάθε άνθρωπος είναι ένα παζλ
Ας δραπετεύσουμε μαζί εσύ και εγώ
Για πάντα θα ήμασταν ελεύθεροι
Ελεύθεροι να ξοδέψουμε ολόκληρες τις ζωές μας αποφεύγοντας
Ανθρώπους που θα ήταν
Ο θάνατός μας
Γιατί μπορώ να νιώσω τα σύννεφα της καταιγίδας
Να μου ρουφάνε την ψυχή
Ας δραπετεύσουμε στη θάλασσα
Για πάντα θα ήμασταν ελεύθεροι
Ελεύθεροι να ξοδέψουμε ολόκληρες τις ζωές μας αποφεύγοντας
Ανθρώπους που θα ήταν
Ο θάνατός μας
Γιατί μπορώ να νιώσω τα σύννεφα της καταιγίδας να έρχονται
Παρακολουθώ την τηλεόρασή μου
Ή εκείνη παρακολουθεί εμένα;
Βλέπω άλλη μία νέα μέρα να χαράζει
Υψώνεται από πάνω μου, με τη θνησιμότητά μου
Και μπορώ να νιώσω τα σύννεφα της καταιγίδας
Να μου ρουφάνε την ψυχή