..birçok ay doğacak
ve bana öncülük edecek, gecenin soğuk kucağına bırakırken
İşte boğuluyoruz kederimizde ve ışığın yokluğunda.
Burada sığınacak yer yok; kalbimizden kaçış yok,
Bu trajik kucaklayışa dolaşık bir halde korkuyorum ve ayrılığın yasını tutuyorum.
Gölgeler indiğinde,
ve hepimizin içinde güneş battığında...
Sadece sessiz umutlar kalır & sancılı kederdir
düştüğüm dipsiz bir kuyuya dönüşen -Ah! Kendimi ele verdim...
Uzaklara! Çok uzaklara! Bu loş ve sisli yere
Kalbim geceyi aksettiriyor...
Tenimi sende yıkadığım mahmur ay ışığı
belki güzelliğin bende açığa çıkar.
Sessiz rüzgarlar, bana fısıldıyorlar
senin yalnızlık ve sevinç şarkılarını...