...en menige maan zal opkomen...
...en zal mij naar de kille omarming der nacht voeren
Wij gaan hier ten onder in onze rouw, ten onder in afwezigheid van licht. / Er is hier geen beschutting; geen ontsnapping aan ons hart, / Verstrengeld in deze tragische omarming vrees en betreur ik de afreis
Wanneer de schaduwen vallen,
en de zon ondergaat in ons allen...
Alleen onuitgesproken hoop blijft & het schrijnend groeiend verdriet / Ik stort in een bodemloos dal - O ik verraad mezelf... / Voort! Ver weg! Naar deze sombere en nevelige plek / Mijn hart weerkaatst de nacht...
Mat maanlicht ik baad* mijn huid in u
O moge uw schoonheid in mij onthuld worden.
Geruisloze winden, fluister tot mij
Uw gezangen van eenzaamheid en vreugde...