Bir yalnızlık içinde başıboş dolaşıyorum...
Uçsuz bucaksız büyülü orman boyunca
Çepeçevre gökyüzü bir tek,
Olağanüstü yıldırımla parçalandı
Yağmur dökülüyor titreyen omuzlarımdan aşağı
Gözyaşlarımın sonsuza denk kaybolduğu bir yağmurda...
Kararmış meşe ağaçları benim tek sığınağım
Kızıl yapraklar rüzgarla uçuştu
Bir abanoz renkli kuzgun gözüme çarpıyor
Sükunetle oturuyor
Siyah kanatlarını açmadan önce
Gökyüzüne uzanıyor
Bu ormanda
Kurtlar aya doğru acı içinde ağlarlar
Ruhum gizlenmiş,
Bilgeliğin şeklinde
Siyah bir taşa oyulmuş
Peşine düşmenin tek yolu
Ruhunu aç
Borcunu öde, ben ölümsüzüm
Bir ışık tarafından kör edildim
Görkemle tutuldu ruhum
Göklere dalıp gittim
Zaferin havarisi
Yolculuk ettiğim sonsuz ateş boyunca
Yağmur düşmeye devam ediyordu...