Τόσα παράπονα να κι ακόμα ένα
νιώθω την ανάγκη να με νιώσεις κι εσύ εμένα
λόγια μόνο μη μου πεις μα όταν σε χρειαστώ
κάπου καλά θα κρυφτείς
έλα να με δεις όταν μόνος μου θα κλαίω
ίσως φταίω την προσευχή μου πια δεν λέω
καταρρέω μα την αλήθεια σου φωνάζω
ταράζω τη χαμένη μου ψυχή και δεν αλλάζω
εκφράζω ό΄τι νιώθει η καρδιά
τι κι αν είναι άδικο να χάνεται σε μια βραδιά
Αναρωτιέμαι τι θα μείνει κι έτσι κλείνει
το κεφάλαιο που λέγεται ζωή
Ποιος θα με κρίνει αυτός που δίνει
γιατί πάντα να΄μαι εγώ σε παρακαλώ
λίγη αγάπη σου ζητώ και μα το Θεό
με την ελπίδω τώρα ζω όταν φύγω μακριά
εύκολα να μη ξεχαστώ
Θα ορκιστώ σε ότι έχω ιερό πως σ΄αγαπώ
από τους δυό μας πιο πολύ πονάω εγώ
τον εαυτό μου όμως θέλω πια να βρώ
Θα ορκιστώ πως φταίει μόνο ο καιρός μας ο πολύς
κι αν θες να είμαστε κι οι δυό ειλικρινείς
ο κύκλος έκλεισε και μη μελαγχολείς
Ναι,ναι,ναι
Απειρες οι ερωτήσεις ψάχνω για απαντήσεις
σαν το σταυρόλεξο που χάθηκαν οι λύσεις
βαδίζω σ΄ενα απέραντο σκοτάδι
τα κλάματα με πιάνουν καθώς έρχεται το βράδυ
έτσι εύκολα πικραίνομαι με λίγες λέξεις
τον καθρέφτη μου ρωτώ πόσο πια θ΄αντέξεις
αναμνήσεις μου καλές γιατί χαθήκατε στο χρόνο
κι όσο μεγαλώνω αντιμέτωπος στο πόνο
Δεν τον αντέχω φύγε μακριά μου
ό΄τι με πληγώνει γίνεται σκιά μου
που΄ναι τα χρόνια τα δικά μου σε ρωτώ
όταν αθώα πια κι εγώ μπορούσα να χαμογελώ
Φοβάμαι πως τα όνειρα μου δεν θα ξαναδώ
τρομάζω πως τους στίχους μου δεν θα σου ξαναπώ
κοιτώ ψηλά και σηκώνω το κεφάλι
μα χαμηλά ξαναβρίσκομαι και πάλι
Θα ορκιστώ σε ότι έχω ιερό πως σ΄αγαπώ
από τους δυό μας πιο πολύ πονάω εγώ
τον εαυτό μου όμως θέλω πια να βρώ
Θα ορκιστώ πως φταίει μόνο ο καιρός μας ο πολύς
κι αν θες να είμαστε κι οι δυό ειλικρινείς
ο κύκλος έκλεισε και μη μελαγχολείς
Νιώθω αιχμάλωτη τόσο ευάλωτη
με βλέμα στο πουθενά
ψάχνω την άκρη μου ίσως αγάπη μου
ίσως γυρίσω ξανά
Θα ορκιστώ σε ότι έχω ιερό πως σ΄αγαπώ
από τους δυό μας πιο πολύ πονάω εγώ
τον εαυτό μου όμως θέλω πια να βρώ
Θα ορκιστώ πως φταίει μόνο ο καιρός μας ο πολύς
κι αν θες να είμαστε κι οι δυό ειλικρινείς
ο κύκλος έκλεισε και μη μελαγχολείς