زخمهایم در پیشگاهت قد میکشند
و(بدان که) قلبم در اندوه متولد گشته،
در میان شقاوت
[x3]
چگونه احساس شعف کنم وقتی تو همواره(از من) پا پس میکشی؟
و پا پیش نمیگذاری جز برای مجروح ساختن من
[x2]
با اندوهم قد کشیدم(چراکه)پاکی ام همواره از گناهانم سبقت گرفتند
و اشکهایم همیشه شریکم بودند ورفتنشان را به من هدیه نکردند
در روزگار کودکی نامت را بر تمام دفاترم نوشتم
و این هم از گل رُز خشکیده ی لای کتابم!
[x2]
تسلیم زخمهایم میگردم و تنها بودن در کنارت برایم کافی ست
به رغم عذابی که به زندگی ام مینشانی محبوب یگانه ام هستی
دوست میدارم که در جوار قلبت زندگی کنم و در کنارم باشی
این عتاب را باتو دوست دارم و کسی را جز تو نمیخواهم
[x2]