Καταραμένη να ’ναι η στιγμή
που άνοιξα τα μάτια πάνω στη γη,
σ’ αυτή την κόλαση.
Είκοσι χρόνια βάσανα
με την καρδιά μου πάντα σε πόλεμο
μέρα-νύχτα.
Γη, που δεν ακούς,
που δεν θέλεις να καταλάβεις,
που δεν λες τίποτα,
ενώ με βλέπεις να πεθαίνω.
Γη, που δεν κρατάς
εκείνον που θέλει να φύγει
και δεν του δίνεις τίποτα,
για να τον κάνεις να επιστρέψει.
Και κλαις...
Νίνα, ω!
Καταραμένος... όλα αυτά τα χρόνια
με την καρδιά μου πάντα σε πόλεμο
μέρα-νύχτα.
Καταραμένος εκείνος που σε ξεγελά,
ενώ σου υπόσχεται το φως
και την αδελφοσύνη.