Telefonami tra vent'anni [Polish translation]

Zadzwoń do mnie za dwadzieścia lat.

Teraz nie wiem, co ci powiedzieć,

kochanie, nie umiem ci odpowiedzieć

i nie mam ochoty cię zrozumieć.

Lepiej pomyśl o mnie za 20 lat, pomyśl o mnie.

Ja – z siwiejącą brodą,

walizką w dłoni,

rowerem szosowym,

w okularach przeciwsłonecznych,

zatrzymam się w jakimś zakątku świata –

któż wie gdzie –

wśród miliardów i miliardów ludzi,

oniemiały z otwartymi ustami

na widok balonu1,

który wznosi się powolutku

i wymazuje z pamięci

całą przeszłość –

nawet linie na dłoni –

podczas gdy dźwięk z góry,

jakby przedłużony dźwięk,

myśl ledwie zrodzona,

przybliża się i schodzi w dół.

Ach, byłbym palantem,

takim, który za dużo ogląda telewizję!

Cóż, czasem nim byłem…

Ważne jest panować nad sytuacją.

Nie przejmuj się:

mamy dość czasu na zmiany.

Tak więc pomyśl o mnie, za 20 lat pomyśl o mnie,

przebranego za toreadora,

z tortem w dłoni,

z uchem wyciągniętym w kierunku nieba,

w stronę tego tak odległego dźwięku…

ale on się właśnie przybliża.

Jednym skokiem znaleźliśmy się w roku 2000,

u wrót wszechświata.

Ważne jest, by nie przybywać tu rządkiem,

ale wszyscy w różny sposób,

każdy na własną rękę,

może nawet po kawałku,

na starym rowerze szosowym,

w okularach przeciwsłonecznych,

z sercem w plecaku2.

Naucz się numeru na pamięć,

potem zapisz go na skórze;

jeśli zadzwonisz za dwadzieścia lat,

wyrzuć numery między gwiazdy.

U wrót wszechświata

każdego wieczoru dzwoni jakiś telefon

pod niebem ze wszystkich gwiazd

niepokojącej wiosny.

1. na gorące powietrze2. dosł. „w torbie”