Senin için olabileceğim tek şey bildiğimiz bu karanlık
Ve bu alıştığım pişmanlıktır
Bir zamanlar biz zirvelerimizdeyken her şey yolundaydı
Seni gece otelde bekliyordum
Dengime rastlamadığımı biliyordum ki her an kapışabilirdik
Bilmiyorum neden öyle bağlandığımı
Bu benim sorumluluğum ve bana hiçbir şey borçlu değilsin
Ama çekip gitmeye gücüm yok
O çekip gidiyor, güneş batıyor
Günü götürüyor ama ben büyüdüm
Ve senin yolunda bu mavi gölgede
Gözyaşlarım kendiliğinden kuruyorlar
Anlamıyorum, neden bu adamın üzerinde duruyorum
El(im)de o kadar daha iyi şeyler varken
Hiç yapmamış da olabilirdik, duvara çarpmalıydık
Yani bu kaçınılmaz bira yrılık
Seni arzulamayı bıraksam bile, bir perspektif çıkıyor ortaya
Çok geçmeden sıradaki adamın bir başka kadını olacağım
Kendimle tekrar oynayamam, kendimin en iyi arkadaşı olmalıyım
Budala erkeklerle kafamı yormamalıyım
Terkediyor, güneş batıyor
Günü alıyor ama ben büyüdüm
Ve senin yolunda, bu mavi gölgede
Gözyaşlarım kendiliğinden kuruyorlar
Böylelikle biz hikayeyiz gölgen kaplıyor beni
Gökyüzü alevleniyor
O ayrılıyor, güneş batıyor
Günü götürüyor ama ben büyüdüm
Ve senin yolunda, bu mavi gölgede
Gözyaşlarım kendiliğinden kuruyorlar
Hiç pişman olmamayı dilerdim ve hiç duygusal yaralarım olmamasını
Çünkü biz hoşçakal öpücüğümüzü verirken güneş batıyor
Artık biz geçmişiz, gölge sarıyor beni
Gök yanıyor, bunu sadece aşıklar görüyor
O terk ediyor, güneş batıyor
Günü götürüyor ama ben büyüdüm
Ve senin yolunda, bu mavi gölgede
Gözyaşlarım kendiliğinden kuruyorlar
O terk ediyor, güneş batıyor
Günü götürüyor ama ben büyüdüm
Ve senin yolunda, bu mavi gölgede
Gözyaşlarım kendiliğinden kuruyorlar
O terk ediyor, güneş batıyor
Günü götürüyor ama ben büyüdüm
Ve senin yolunda, bu mavi gölgede
Gözyaşlarım kurur