Πώς εύχομαι να μπορούσα να παραδώσω την ψυχή μου
να αποβάλλω τα ρούχα που γίνονται το δέρμα μου
να δω τον ψεύτη που καίει μέσα στην ανάγκη μου
πώς εύχομαι να είχα διαλέξει το σκοτάδι αντί το κρύο
πώς εύχομαι να είχα φωνάξει δυνατά
αντί γι'αυτό, δεν έχω βρει κανένα νόημα.
Μάλλον ήρθε η ώρα να φύγω μακριά, πολύ μακριά, να βρω παρηγοριά στον πόνο,
η ευχαρίστηση είναι συνέχεια η ίδια, με κρατάει μακριά απ'τους μπελάδες.
Κρύβει την πραγματική μου μορφή, όπως ο Ντόριαν Γκρέι*.
Έχω ακούσει τι λένε, αλλά δεν είμαι εδώ για να προκαλέσω μπελάδες.
είναι κάτι περισσότερο από απλές λέξεις, είναι μόνο δάκρυα κι βροχή.
Πώς εύχομαι να μπορούσα να περπατήσω μέσα απ΄τις πόρτες του μυαλού μου
Να κρατήσω τη μνήμη στα χέρια μου
να βοηθήσω τον εαυτό μου να καταλάβει τα χρόνια.
Πώς εύχομαι να μπορούσα να επιλέξω μεταξύ Παραδείσου κι Κόλασης.
Πώς εύχομαι να έσωζα την ψυχή μου.
Έχω παγώσει από το φόβο.
Μάλλον ήρθε η ώρα να φύγω μακριά, πολύ μακριά, να βρω παρηγοριά στον πόνο,
η ευχαρίστηση είναι συνέχεια η ίδια, με κρατάει μακριά απ'τους μπελάδες.
Κρύβει την πραγματική μου μορφή, όπως ο Ντόριαν Γκρέι.
Έχω ακούσει τι λένε, αλλά δεν είμαι εδώ για να προκαλέσω μπελάδες.
είναι κάτι περισσότερο από απλές λέξεις, είναι μόνο δάκρυα κι βροχή.
Δάκρυα και βροχή.
Δάκρυα και Βροχή.
πολύ, πολύ μακριά. Να βρω παρηγοριά στον πόνο
η ευχαρίστηση είναι συνέχεια η ίδια, με κρατάει μακριά απ'τους μπελάδες.
είναι κάτι περισσότερο από απλές λέξεις, είναι μόνο δάκρυα κι βροχή.