Τη ζωή μου θείο δώρο μες τα χέρια σου’ φερα
για ν’ ανθίσουν στην καρδιά σου του έρωτα τα νούφαρα,
βλέπεις ήθελα να κάνω δυνατά τ’ αδύνατα,
μα ήσουν λίμνη παγωμένη δίχως συναισθήματα,
σου’ δωσα φιλί κι αγάπη,
πήρα ερημιά και δάκρυ...
Ένα ταξίδι μοναξιάς με πήγες, μάτια μου
κι εγώ επιβάτης σου χωρίς αποσκευή,
σ’ αυτή τη στάση θα μαζέψω τα κομμάτια μου
και θα κατέβω απ’ τη δική σου διαδρομή,
μη μ’ αγαπάς, αν έτσι ξέρεις ν’ αγαπάς,
στην ερημιά σου τη ζωή μου μη σκορπάς,
μη μ’ αγαπάς, αν έτσι ξέρεις ν’ αγαπάς,
άλλο ταξίδι μοναξιάς δε θα με πας...
Σαν τον ήλιο η αγκαλιά μου ζέσταινε το σώμα σου
κι έσβηνες το καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα σου,
πίστευα πως κάποια μέρα θα’ διωχνα τα σύννεφα
μα δεν έβλεπα κοντά σου πως κι εγώ κινδύνευα,
για να σ’ έχω στο πλευρό μου
έχανα τον εαυτό μου...