Załóż mi mą białą suknię,
tę, którą ubrałam na nasz ślub.
Choćby nie wiem jak śpieszył się lekarz,
i tak jest zbyt daleko od naszego rancza…
Nie marnuj już więcej żadnych leków,
całkiem tracę już siły.
Załóż mi mą białą suknię,
Ojciec Bóg wzywa mnie…
Ojciec Bóg, Ojciec Bóg, Ojciec Bóg...
Wszystko tonie w ciszy,
tylko Juan mówi do niej:
„Gdybyś widziała te piękne łany kukurydzy,
które rosną na wzgórzu…”.
Ale ja nie pragnę już niczego,
zostawię tę ziemię.
Ojciec Bóg tego zapragnął,
a z Bogiem nie ma dyskusji.
Wszystko tonie w ciszy,
tylko Juan mówi do niej:
„Gdybyś widziała te piękne łany kukurydzy,
które rosną na wzgórzu…”.
Ale ja nie pragnę już niczego,
zostawię tę ziemię.
Ojciec Bóg tego zapragnął,
a z Bogiem nie ma dyskusji.
Ojciec Bóg, Ojciec Bóg,
Ojciec Bóg wzywa mnie…