Νωρίς ένα πρωί που ο ήλιος έλαμπε
Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι
Κι αναρωτιόμουν εάν αυτή τα είχε όλα αλλάξει
Εάν τα μαλλιά της ήταν ακόμα κόκκινα
Οι δικοί της είπαν ότι η ζωή μου μαζί της
Θα ήταν σίγουρα σκληρή
Ποτέ δεν της άρεσαν τα φορέματα
που της έφτιαχνε με τα χέρια της η μάνα της
Και το βιβλιάριο της τράπεζας του πατέρα της
Δεν της ήταν ποτέ αρκετό
Και εγώ στεκόμουν στην άκρη του δρόμου
Η βροχή έπεφτε πάνω στα παπούτσια μου
Και κατευθυνόμουν προς την Ανατολική Ακτή
Ο Κύριος ξέρει ότι κατόρθωσα να πληρώσω μερικά
Από αυτά που χρωστούσα
Μπερδεμένος μες στη μελαγχολία
Ήταν παντρεμένη όταν πρωτογνωριστήκαμε
Γρήγορα χώρισε
Την βοήθησα να βγει από αυτό το μπλέξιμο, υποθέτω
Αλλά χρησιμοποίησα και λίγο βία
Ταξιδέψαμε με το αυτοκίνητο όσο μακρύτερα μπορούσαμε
Χαμένοι κάπου στη Δύση
Χωρίσαμε μια λυπημένη σκοτεινή νύχτα
Και οι δυο μας συμφωνήσαμε ότι αυτό ήταν το καλύτερο
Γύρισε πίσω να με κοιτάξει
Καθώς απομακρυνόμασταν ο ένας από τον άλλον
Την άκουσα να λέει πίσω απ' τον ώμο μου
''Λοιπόν μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε στη λεωφόρο''
Μπερδεμένος μες στη μελαγχολία
Έπιασα μια δουλειά στα μεγάλα δάση του βορρά
Δουλεύοντας σαν μαγειρας για μια εποχή
Αλλά ποτέ δεν μου άρεσε τόσο πολύ
Και μια μέρα που το τσεκούρι μου έπεσε
Κύλησα κάτω στη Νέα Ορλεάνη
Όπου συνέβη να με προσλάβουν
Δουλεύοντας για ένα καιρό σε μια ψαράδικη βάρκα
Ακριβώς έξω από το Delacroix
Αλλά σε λίγο ήμουν πάλι μοναχός
Το παρελθόν έκλεισε πίσω μου
Γνώρισα πολλές γυναίκες
Αλλά αυτήν ποτέ δεν την ξέχασα, και μεγάλωνα
Μπερδεμένος μες στη μελαγχολία
Δούλευε σ' ένα μέρος με γυμνόστηθες γυναίκες
Όπου σταμάτησα για μια μπύρα
Κοίταζα το προφίλ της
Φάνταζε τόσο καθαρά από τον προβολέα
Και αργότερα όταν το πλήθος αραίωσε
Ήμουν έτοιμος και εγώ να φύγω
Στάθηκε πίσω από την καρέκλα μου
Μου είπε '' Δεν ξέρω το όνομά σου;΄΄
Κάτι σιγο ψιθύρισα κρατώντας την ανάσα μου
Μελέτησε τις γραμμές του προσώπου μου
Πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνθηκα λίγο αμήχανα
Όταν έσκυψε να δέσει τα κορδόνια του παπουτσιού μου
Μπερδεμένος μες στη μελαγχολία
Άναψε το μάτι στην ηλεκτρική κουζίνα
Και μου πρόσφερε μια πίπα
''Νόμιζα ότι ποτέ δεν θα με χαιρετήσεις'', μου είπε
''Μοιάζεις με τους σιωπηλούς τύπους''
Μετά άνοιξε ένα βιβλίο με ποιήματα
Και μου το έδωσε στα χέρια
Γραμμένο από ένα Ιταλό ποιητή
Του δεκάτου τρίτου αιώνα
Και κάθε μια από τις λέξεις του ηχούσαν την αλήθεια
Και άστραφταν σαν ένα αναμμένο κάρβουνο
Που χυνόταν από την κάθε σελίδα του
Σαν να είχε γραφτεί στην ψυχή μου μόνο για μένα
Μπερδεμένος μες στη μελαγχολία
Έζησα μαζί της στη οδό Montague
Σ' ένα υπόγειο κάτω από τις σκάλες
Ακούγαμε μουσική τη νύχτα στα καφέ
Και την επανάσταση να αιωρείται στον αέρα
Μετά ο δικός της ήθελε να την βγάλει στην πορνεία
Και κάτι μέσα του πέθανε
Αυτή πούλησε ότι της ανήκε
Και πάγωσε μέσα της
Και τελικά φτάσαμε στον πάτο
Απομακρύνθηκα
Το μόνο πράγμα που ήξερα να κάνω καλά
Το να κρατιέμαι από τα φτερά μου σαν το πουλί που πετά
Μπερδεμένος μες στη μελαγχολία
Να 'μαι τώρα πίσω ξανά
Νιώθω ότι πρέπει να την ξαναβρώ
Όπως και όλους τους ανθρώπους που ξέραμε
Που έγιναν μια ψευδαίσθηση τώρα
Μερικοί από αυτούς έγιναν μαθηματικοί
Μερικές έγιναν γυναίκες ξυλουργών
Δεν ξέρω πως άρχισαν όλα
Δεν ξέρω τι κάνουν με τις ζωές τους
Αλλά εγώ ακόμα είμαι στο δρόμο
Κατευθυνόμενος σ' ένα άλλο μαγαζί
Πάντα αισθανόμασταν ίδια οι δυο μας
Μόνο που τα βλέπαμε από διαφορετική γωνία
Μπερδεμένος μες στη μελαγχολία