Tangled Up in Blue [Alternate take] [Thai translation]

ในเช้าตรู่วันหนึ่ง ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้น

เค้ายังนอนบนเตียง

สงสัยจริง ว่าหล่อนเปลี่ยนไปหรือ

ถ้าสีผมหล่อนยังคือสีแดง

พวกหล่อนพูดว่าชีวิตของทั้งคู่

ดูแล้วน่าจะไปรอดยาก

ไม่เคยชอบชุดทำเองของหม่าม้า

บัญชีแบงค์ป่าป๊าก็ใหญ่ไม่พอ

และเค้ากำลังยืนอยู่ข้างถนน

ฝนร่วงลงใส่เกือกคู่

มุ่งสู่ฝั่งตะวันออกอย่างเก่า

พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่า เค้าได้จ่ายค่าที่อยู่

ระหว่างสู้ พัวพันในความหม่นมัว

หล่อนแต่งงานแล้วตอนพบกันครั้งแรก

แต่ว่ากำลังจะเลิก

คิดว่าเค้าช่วยหล่อนออกจากการติดแหง็ก

ดูท่าเค้าจะใช้แรงมากไปนิด

และพวกเค้าขับรถออกไปไกลเท่าที่ทำได้

ทิ้งไปสู่ตะวันตก

และแยกทางในคืนฟ้ามืดแสนเศร้า

คิดกันว่าดีที่สุดแล้ว

และหล่อนหันหลังมองที่เค้า

ขณะที่เค้ากำลังเดินออกไป

หล่อนบอก "นี่ไม่ใช่จุดจบ

เราจะพบกันใหม่ บนอเวนิวที่

พัวพันในความหม่นมัว"

เค้าได้งานที่ป่าเก่าทางเหนือ

ทำงานเป็นกุ๊กชั่วคราว

แต่เค้าไม่เคยชอบมันเท่าไหร่นัก

วันหนึ่งก็โดนไล่ออกซะเล่า

ตอนเค้าโซเซมายัง L.A.

ที่ๆเค้าคิดว่าจะลองเสี่ยงดู

ทำงานได้ซักพักในโรงงานเครื่องบิน

ขนของให้รถบรรทุกรถตู้

แต่ในช่วงนั้นเค้าตัวคนเดียว

ความหลังยังคงใกล้ๆ

เค้าเจอผู้หญิงมากหน้า

ทว่าไม่อาจหนีจากหล่อน จิตใจเค้ากลับอยู่

พัวพันในความหม่นมัว

เธอทำงานในสถานเปลื้องผ้า

ชั้นหยุดหาเพื่อดื่มเบียร์

แค่เพียงแต่มองหน้าเธอด้านข้าง

ใต้สปอตไลต์, ชัดเจนจริงเสีย

และหลังจากนั้นตอนฝูงชนบางตา

ชั้นก็ว่าจะทำแบบเก่า

เธอกำลังยืนตรงนั้น ที่เก้าอี้ชั้นด้านหลัง

ว่า "บอกสิ คุณชื่ออะไรเล่า ?"

ชั้นพึมพำซักอย่างในลมหายใจ

เธอกลับมองในใบหน้าของชั้น

ต้องยอมรับว่ารู้สึกประหม่านิดๆ

ตอนที่เธอโน้มตัวมาผูกเชือกรองเท้าให้

พัวพันในความหมองมัว

เธอจุดไม่ขีดกับเตาถ่าน

และยื่นไปป์มาให้

"ก็นึกว่าคุณจะไม่พูดทัก"เธอว่า

"คุณเหมือนพวกไทป์เงียบๆ"

แล้วเธอจึงเปิดหนังสือบทกวี

ยื่นมาที่ตัวชั้น

เขียนโดยกวีอิตาเลียน

จากศตวรรษที่สิบสาม

และทุกๆคำสรรพางค์ช่างตรงซะจริง

เพราะพริ้งชัชวาลราวถ่านไหม้

ลื่นไหลจากทุกๆหน้า

ราวกับเขียนจากใจของชั้นสู่เธอ

พัวพันในความหมองมัว

เขามักจะเร่งรีบ

ไม่ยุ่งก็กำลังลอย

และทุกสิ่งที่เธอเคยวางแผน

ก็จำเป็นจะต้องคอย

เขาคิดว่าประสบความสำเร็จ

เธอคิดว่าได้รับพร

จากสิ่งของและวัตถุต่าง

แต่ชั้นกลับไม่เคยพอใจ

และเมื่อทุกอย่างพังลงมา

ชั้นก็กลายเป็นว่าถอนตัว

สิ่งเดียวที่คิดว่าชั้นรู้

ก็คือทำต่อ ทำต่อไปอย่างนกที่บินไป

พัวพันในความหมองมัว

บัดนี้ ผมกลับมาอีกครั้ง

อาจต้องติดต่อเธอซักทาง

ทุกคนที่เราเคยรู้จัก

พวกนั้นเป็นของลวงตากับผมแล้ว

บ้างก็เป็นนักคณิตศาสตร์

บ้างเป็นภรรยาหมอ

ไม่รู้ว่ามันเริ่มยังไง

ไม่รู้ว่าพวกนั้นทำอะไรในชีวิต

แต่ว่า ผมน่ะยังอยู่บนทาง

มุ่งหน้าไปสู่หัวเลี้ยวหัวต่อ

คนเราก็คงมักรู้สึกแบบเดียวกัน

แค่มองจากมุมมอง ตำแหน่งที่แตกต่าง

พัวพันในความหมองมัว