ای بزرگ موندنی!
ای طلایه‌دار روز!
سایه گستر رو تنه
از گذشته تا هنوز
ای صدات؛ صدای نور، تو شب پوسیدنی
ای سخاوت غمت، بهترین بوسیدنی
واسه این شرقی تن‌داده به باد، تو گوارایی حس وطنی
تو شقاوت شب قرن یخی، تو شکوفایی تاریخ منی
اگه شعرم زمزمه توی بازار صداست
تپش قلبم اگه پچ‌پچ شاپرکاست
تو رو فریاد می‌زنم، ای که معجزه‌گری
ای که این شب‌زده رو به سپیده می‌بری
واسه این شرقی تن‌داده به باد، تو گوارایی حس وطنی
تو شقاوت شب قرن یخی، تو شکوفایی تاریخ منی
ای تو یاور بزرگِ همه قلبای شکسته
ای تو مرهم عزیزِ هرچی دستِ پینه‌بسته
رو کدوم قله نشستی، تو که دنیا زیر پاته؟
غصه‌ی دستای خالی، لرزش پاک صداته
[دکلمه]
توی قرن دود و آهن، تو رسول گل و نوری
تو عطوفت مسلم، تو حقیقت غروری
واسه این شرقی تن‌داده به باد، تو گوارایی حس وطنی
تو شقاوت، تو شقاوت شب قرن یخی، تو، تو شکوفایی تاریخ منی
تو مفسر محبت، تو طلایه‌دار صبحی
فاتح تاریخی من، تو خود سردار صبحی
اسم تو؛ اسم شب من، به شکوه اسم اعظم
متبرک و عزیزی، مثل سجده‌گاه آدم
واسه این شرقی تن‌داده به باد، تو گوارایی حس وطنی
تو شقاوت شب قرن یخی، تو شکوفایی تاریخ منی
واسه این شرقی تن‌داده به باد، تو گوارایی حس وطنی
تو شقاوت شب قرن یخی، تو شکوفایی تاریخ منی