Раптам -- сустрэліся сёння! I для дваіх --
Ўсё стала iншым, i Свет другіiм! -- Стаў у той жа мiг.
Свет -- з-за чаго іншым стаў, здагадацца не цяжка..,
А -- немагчы́ма пра гэта сказаць напрасткì…
«Па-ду-паб-па! Па-па!»
Так, верна, быць -- не павінна!
«Па-ду-паб-па! Па-па!»
Не, не – думкi б знаць.
I каб любоў -- захапіла нас! Гады́ трэ -- чакаць.
А ад раптоўнай любві, што прыходзіць імгненна:
Толькi чакай жа -- якáясьцi будзе бяда.
Так быць не вìнна! Але пόгляд зноў твой лаўлю!
І разумею, што ўсё гэта – глупства.., і дзіўна.
Так быць не вінна! А стýкае ж сэрца няспы́нна:
Я люблю..., я люблю! (Я люблю! О… Я люблю…)
Тысячу раз нам сустрэцца! -- Трэба былό б!
Перш, як мы слόвы змаглì бы гэты! -- Поўнiць жыццём.
Марна спяшаемся мож, толькі я вот чамусьцi! «На-на-на!»
Міг не аддам гэт(-ы) – за тысячу нáват гадόў. (Нi за што!)
Так не павінна быць, -- верна,
«На, на-на… на-на, на-на!»
Так быць – не чакаць…
А калі любіш, сказаць --
«На-на-на, на-на, на-на!»…
«Люблю!» -- хіба ж i грэх?
Мiг прамільгне над зямлёй
ці стагоддзе мiнуе (прамчыцца/бяскόнцам),
«На-на-на, на-на, на-на!»…
Гэта ўсё рόўна -- для вечнай і мудрай любві.
Так быць не вінна -- але погляд зноў твой лаўлю.
І разумею, што ўсё гэта – вельмі дзівόсна.
Так быць не вінна, а б’ецца жа сэрца нястомна:
Я люблю, (…я люблю,) я люблю. (Я люблю!)
А-а-а!..
…
Так не павінна б, а погляд я зноў -- твой лаўлю.
І разумею, што ўсё гэта – глупства, і дзіўна.
Так быць не вінна, а стукае ж сэрца няспынна:
Я люблю, я люблю.
А-а-а!..
…