Αυτή η σκηνή είναι το πιο αγαπημένο μου παιδί
Όταν το σεληνόφως περιπλανιέται στα σοκάκια
Ένα λυγισμένο κλαδί, ένα καλοκαίρι φροντίζει γι’ αυτό
Λευκή, μεγάλη, ανοιχτή θάλασσα
Με τα φτερά του ένα φεγγάρι φάντασμα
Έρχεται να με πάρει σπίτι
Στη γη του χειμώνα μια στιγμή είναι αιωνιότητα
Σέρνεται προς εμένα σαν γάτα
Ζω εδώ που η ιστορία ξεκινάει
Που ένα βιολί αντηχεί την αιώνια μελωδία της απέραντης νοσταλγίας
Ξυπνώντας τη γη με το τραγούδι του