แม้แต่น้ำตาก็ไม่รินไหลออกมา
แม้แต่ร่องรอยของแต่ละวันที่ผ่านมาก็ไม่เหลืออยู่เลย
นี่แหละคือการร่ำลา
ยามเช้าที่พูดต้อนรับด้วยตัวคนเดียว
ก็ได้ยินเสียงใครซักคนก็ดังก้องขึ้นมาในหัว
ในห้องที่พวกเราใช้ชีวิตด้วยกันมา
แม้จะหลับตาแล้วก็ยังนึกถึงอยู่
คนที่ทำตัวไม่ดีคือใครกันนะ
จะไปรู้ได้ไงล่ะ
มันไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้นแหละ
บางที..
แน่นอนล่ะ ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้ง
หรือจะอีกกี่ปีก็ตาม
พวกเราก็จะบอกลากันแล้วจบแค่นั้น
ก็มันไม่มีทางอื่นแล้วนี่หน่า
คำว่า「ยินดีต้อนรับกลับนะ」
ที่เผลอหลุดปากพูดออกไปนี่
มันไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะ
ยามเช้าที่พูดต้อนรับด้วยตัวคนเดียว
จู่ๆก็นึกถึงเรื่องใครซักคนขึ้นมา
แต่ละวันที่เราใช้ชีวิตด้วยกันมา
ความธรรมดาๆแบบนั้นมันก็ยังหลงเหลืออยู่
คนไม่ดีคือเธอนั่นแหละ
มันใช่รึเปล่าเนี่ย
หรือว่าคนไม่ดีคือฉันเอง
บางที..
นี่มันก็เป็นความรักแบบธรรมดาๆไม่ใช่เหรอ
มันก็คือคำตอบสุดท้ายล่ะนะ
พวกเราที่จังหวะคลาดเคลื่อนกันไปทีละน้อย
นั่นก็แค่ทำให้เราชินกับเรื่องราวนี้นั่นแหละ
แม้แต่วันเวลาที่เปล่งประกายขนาดนั้น
ก็ถูกฝุ่นกองทับถมไปหมด
แน่นอนล่ะ ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้ง
หรือจะอีกกี่ปีก็ตาม
พวกเราก็จะก็จะเดินต่อไปในเส้นทางแห่งคำร่ำลา
ก็มันไม่มีทางอื่นแล้วนี่
「ยินดีต้อนรับกลับนะ」
แน่นอนว่าหนทางที่จะพูดคำนี้ออกไป
ก็ร่วงหล่นกระจัดกระจายไปหมดแล้ว
ไอเรื่องที่เราไม่เข้าใจกันน่ะ
ถึงมันจะมีมากเท่าไหร่ก็เถอะ
ก็ไม่มีเหตุผลที่จะให้อภัยอยู่ดี
ถ้ารู้สึกได้ว่าแต่ละวันที่แสนทุกข์ใจ
มันเป็นวันที่อ่อนโยนล่ะก็
จะย้อนกลับไปไม่ได้อีกแล้วนะ
ไม่ว่าจะกี่ครั้ง แน่นอนว่าพวกเราจะ
แน่นอนล่ะ ไม่ว่าจะอีกกี่ครั้ง
หรือจะอีกกี่ปีก็ตาม
พวกเราก็จะบอกลากันแล้วจบแค่นั้น
ก็มันไม่มีทางอื่นแล้วนี่หน่า
คำว่า「ยินดีต้อนรับกลับนะ」
ที่เผลอหลุดปากพูดออกไปนี่
มันไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกนะ
ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ไม่ว่าจะกี่ครั้ง
หรืออีกกี่ปีก็ตาม
ถ้าเราย้อนกลับไปที่จุดเริ่มต้นได้ล่ะก็
อะไรเนี่ย เผลอคิดแบบนี้ทำไมก็ไม่รู้
หัวเราะไปกับ「ยินดีต้อนรับกลับนะ」
คำพูดที่หลั่งไหลออกจากปาก
แต่ไม่อาจส่งไปถึงเธอ
มันก็เป็นยามเช้าที่หนาวเย็นหน่อยๆล่ะนะ