Βαρκάρη του Αχέροντα
σ' έχουν ξεδιαλεγμένο
να' χεις μολύβι στη καρδιά
στα μάτια νυχτερίδες
κι όσους ρωτούν για συγγενείς
να λες πως δεν τους είδες.
Ήρθα και 'γω 'να πρωινό
που 'χαν τα χόρτα πάχνη
—μήτε στη βάρκα ν' ανεβώ
ούτε για να ρωτήσω—
στην όχθη μόνο να σταθώ
και να σου τραγουδήσω:
Φοράει ο μέρμηγκας γυαλιά
κι οι πέτρες έχουν γένια,
έχεις και συ κακόμοιρε
κουπιά σε μαύρα χάλια
που μόλις πέσουν στο νερό
λιώνουν σαν παξιμάδια.