1. Τα κάλλ(ε)α σ’ φως εφώταξαν κι ο ήλ(ι)ον επιάστεν
και τ’ άστρον το εξίαστρον, αρ έρθεν κ’ εντροπ(ε)άστεν.
2. Η ψη μ’ απέσ’ ’ς σ έναν καμίν’, βρουλίζ’ κι αναστενάζει,
μα(σ)χαίρ’ να παιρτς και κοφτς ατεν, σεβτάν παστάν θα στάζει.
3. Θεέ μ’ αΐκ’σσαν έμορφον, π’ ελέπ’ ατεν λιγούται
και ‘ς σην καρδίαν ατ’ απέσ’, σεβντά γνώθ’ να καρφούται.