Sutter's Mill [Thai translation]

เมื่อฤดูใบไม้ผลิในปี 1847

มีเรื่องราวเล่าขานกันมาว่า

ตาเฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ได้เดินทางไปยังโรงเลื่อยของตน

และก็ได้พบกับทองคำอร่ามเรือง

เขานำทองคำกลับมา

ข่าวลือก็แพร่สะพัดออกไปไวดั่งไฟลามทุ่ง

และไม่นาน ตาเฒ่าจอห์น ซัตเตอร์ก็คิดได้ว่า

เขาควรทิ้งให้ทองคำนั้นจมอยู่ใต้ธารน้ำ

ผู้คนต่างพากันหลั่งไหลมาราวกับฝูงตั๊กแตน

ทั้งผู้หญิง เด็ก และผู้ชาย

ในเกวียนไม้เล่มใหญ่ที่มีม้าลาก

ได้ทิ้งรอยล้อมากมายไว้บนผืนดิน

บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวย

บ้างก็ล้มตาย บ้างก็ฆ่าคนอื่น

บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้เขาแคล้วคลาดปลอดภัย

และบ้างก็สาปแช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์

เขาเดินทางมาจากนิวยอร์ก

และเข้าสู่อลาบามา

ด้วยความฝันที่จะแสวงหาโชคลาภ

ในดินแดนที่วุ่นวายป่าเถื่อนนี้

บ้างก็ตกเป็นเหยื่อลูกธนูของอีกฝ่าย

ขณะที่พยายามจะข้ามทุ่งหญ้าไป

และบ้างก็หายไปในเทือกเขาร็อกกี้

และมือแข็งทื่อที่กำบังเหียนอยู่

บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวย

บ้างก็ล้มตาย บ้างก็ฆ่าคนอื่น

บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้เขาแคล้วคลาดปลอดภัย

และบ้างก็สาปแช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์

บ้างก็เดินทางต่อไปจนถึงแคลิฟอร์เนีย

บ้างก็หยุดพักให้หายเหนื่อยล้า

และเมื่อฤดูใบไม้ผลิในปี 1860

เขาก็ได้เปิดโลกใหม่ในดินแดนตะวันตก

ภายหลังมีการสร้างทางรถไฟขึ้น

ผืนดินถูกไถเตียนและเพาะปลูก

และเมื่อตาเฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ถึงแก่ความตาย

เขากลับไม่มีเงินติดตัวไปเลยสักแดงเดียว

บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวย

บ้างก็ล้มตาย บ้างก็ฆ่าคนอื่น

บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้เขาแคล้วคลาดปลอดภัย

และบ้างก็สาปแช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์

และบ้างก็สาปแช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์

บางตัณหาของคนเราก็ไม่เคยพอ