เมื่อฤดูใบไม้ผลิในปี 1847
มีเรื่องราวเล่าขานกันมาว่า
ตาเฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ได้เดินทางไปยังโรงเลื่อยของตน
และก็ได้พบกับทองคำอร่ามเรือง
เขานำทองคำกลับมา
ข่าวลือก็แพร่สะพัดออกไปไวดั่งไฟลามทุ่ง
และไม่นาน ตาเฒ่าจอห์น ซัตเตอร์ก็คิดได้ว่า
เขาควรทิ้งให้ทองคำนั้นจมอยู่ใต้ธารน้ำ
ผู้คนต่างพากันหลั่งไหลมาราวกับฝูงตั๊กแตน
ทั้งผู้หญิง เด็ก และผู้ชาย
ในเกวียนไม้เล่มใหญ่ที่มีม้าลาก
ได้ทิ้งรอยล้อมากมายไว้บนผืนดิน
บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวย
บ้างก็ล้มตาย บ้างก็ฆ่าคนอื่น
บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้เขาแคล้วคลาดปลอดภัย
และบ้างก็สาปแช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์
เขาเดินทางมาจากนิวยอร์ก
และเข้าสู่อลาบามา
ด้วยความฝันที่จะแสวงหาโชคลาภ
ในดินแดนที่วุ่นวายป่าเถื่อนนี้
บ้างก็ตกเป็นเหยื่อลูกธนูของอีกฝ่าย
ขณะที่พยายามจะข้ามทุ่งหญ้าไป
และบ้างก็หายไปในเทือกเขาร็อกกี้
และมือแข็งทื่อที่กำบังเหียนอยู่
บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวย
บ้างก็ล้มตาย บ้างก็ฆ่าคนอื่น
บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้เขาแคล้วคลาดปลอดภัย
และบ้างก็สาปแช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์
บ้างก็เดินทางต่อไปจนถึงแคลิฟอร์เนีย
บ้างก็หยุดพักให้หายเหนื่อยล้า
และเมื่อฤดูใบไม้ผลิในปี 1860
เขาก็ได้เปิดโลกใหม่ในดินแดนตะวันตก
ภายหลังมีการสร้างทางรถไฟขึ้น
ผืนดินถูกไถเตียนและเพาะปลูก
และเมื่อตาเฒ่าจอห์น ซัตเทอร์ ถึงแก่ความตาย
เขากลับไม่มีเงินติดตัวไปเลยสักแดงเดียว
บ้างก็ล้มเหลว บ้างก็ร่ำรวย
บ้างก็ล้มตาย บ้างก็ฆ่าคนอื่น
บ้างก็ขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้เขาแคล้วคลาดปลอดภัย
และบ้างก็สาปแช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์
และบ้างก็สาปแช่งโรงเลื่อยของจอห์น ซัตเทอร์
บางตัณหาของคนเราก็ไม่เคยพอ