یه اشک بی صدا،یه لبخند پوچ
خیلی غیر صمیمی،اما تو رد کردن خیلی ملایم و لطیف
و من اون دزدم،خیلی خودخواهانه
همه ی لحظه هایی که واسه تو ارزش داشتن رو برای خودم ازت گرفتم
من چطوری اینقد کور بودم که متوجه نشدم از درون میشکنی؟
خیلی دیره که بخوام خوبت کنم؟بهم فرصت بده تا درستش کنم
وگرنه روز یکشنبه آفتابی نمیشه
هیج دلیلی وجود نداره که حرفها قافیه دار باشن
چون اگه دل تو خون باشه،دل منم خونه
یه آرزوی شانس کن،یه لحظه درنگ کن
آرزو داری که من بفهمم خوب نیستی
و منی که ابلهم رو،برمیگردونی
این فقط وقتیه که حس میکنم بعد از اشتباهاتم به خودم میام
من چطوری اینقد کور بودم که متوجه نشدم از درون میشکنی؟
خیلی دیره که بخوام خوبت کنم؟بهم فرصت بده تا درستش کنم
وگرنه روز یکشنبه آفتابی نمیشه
هیج دلیلی وجود نداره که حرفها قافیه دار باشن
چون اگه دل تو خون باشه،دل منم خونه
اگه تو رو زخمی کردم،اگه تو رو کوبیدم
جای اون زخمها همیشه رو من میمونن
چون تو رو اینقد دوست دارم که اگه از دست بدمت
از مردن واسم بدتر میشه
من چطوری اینقد کور بودم که متوجه نشدم از درون میشکنی؟
خیلی دیره که بخوام خوبت کنم؟بهم فرصت بده تا درستش کنم
وگرنه روز یکشنبه آفتابی نمیشه
هیج دلیلی وجود نداره که حرفها قافیه دار باشن
چون اگه دل تو خون باشه،دل منم خونه