Η ανάσα του πρωινού συνεχίζω να ξεχνάω
Τη μυρωδιά του ζεστού καλοκαιρινού αέρα
Ζω σε μια πόλη όπου δεν μπορείς να μυρίσεις τίποτα
Προσέχεις τα βήματά σου για ρωγμές στο πεζοδρόμιο
Πάνω εξωγήινοι αιωρούνται
Φτιάχνοντας ερασιτεχνικές ταινίες για τους δικούς τους πίσω στην πατρίδα
Με όλα αυτά τα περίεργα πλάσματα που κλειδώνουν τα πνεύματά τους
Ανοίγουν τρύπες στους εαυτούς τους και δίνουν και τη ζωή τους για τα μυστικά τους
Είναι όλοι σφιγμένοι
Εύχομαι ότι θα βουτούσαν σε ένα εξοχικό μονοπάτι
Αργά τη νύχτα όταν θα οδηγούσα
Θα με επιβίβαζαν στο όμορφο διαστημόπλοίο τους
Θα μου έδειχναν τον κόσμο όπως θα λάτρευα να τον δω
Θα το έλεγα σε όλους τους φίλους μου, αλλά δε θα με πίστευαν ποτέ
Θα νόμιζαν ότι τελικά το είχα χάσει τελείως
Θα τους έδειχνα τα αστέρια και το νόημα της ζωής
Θα με έκλειναν μέσα, αλλά θα ήμουν εντάξει
Είμαι απλά σφιγμένος