Знянацку ў маёй галаве пасялілася
Паміж думкамі знайшла сабе дом
Складае мае вусны ў словы, каб магла быць
У дакорах сумлення плаціць за кватэру
Паціху так прайграваю з ёй
Не кажу нічаго, магчыма калісці ўтраціць сілы
Яна пастаянна паўтарае мне
«Я знікну калі захочаш»
А ў шафе ўсё болей трупаў
Адчыняю дзверы, прабую выйсці,
Толькі цені па мяне самай.
Адчыняю дзверы, прабую выйсці
Яна такая чужая як учарашні дзень
Ніколі яе не цікавіць мая думка
Я выкідаю ўспаміны - яна іх збірае
Яна лепей ніж я ведае, чаго я хачу
Паціху так прайграваю з ёй
Не кажу нічаго, магчыма калісці ўтраціць сілы
Яна пастаянна паўтарае мне
«Я знікну калі захочаш»
А ў шафе ўсё болей трупаў
Адчыняю дзверы, прабую выйсці,
Толькі цені па мяне самай.
Адчыняю дзверы, прабую выйсці