bana verdiğin her şeyi tek tek sayabilirim.
her gün hatırlatılan, başa kakılan şeyler nasıl unutulabilir?
keşke ne kadar üzüldüğümü görebilseydin!
nihayetinde sadece bir çocuktum.
beni sevdiğini söyleyip dursan da, nedense ben o sevgini hiç hissedemedim.
üzülmenden korkup sana söylemeye de çekindim.
"ya hep ya hiç" tavrında sence bir yanlışlık yok muydu?
keşke sen de... sen de vakt-i zamanında daha az acı çekmiş olsaydın.
al işte, o dertlerin bizi aldı dağıttı.
şimdi beni tenkit etme şeklin de hiç hoş değil.
hâlâ kalbimi kırıyor, eziyorsun.
kaç defa senden kaçasım geldi, ama seni terk etmeye de kıyamadım.
keşke sana ne kadar ihtiyacım olduğunu anlayabilseydin.
bakışlarımı görmezden gelip benden uzaklaşmasaydın.
sırf senin istediğin gibi biri olmaya gayret ettiğim için beni cezalandırmasaydın.
artık elimden bir şey gelmiyor.
yerdeki yumurtaların arasında yürümekten yoruldum;
"ne zaman yine hata yapacağım" diye dehşet içinde yaşamaktan,
seni memnun edeceğim diye kendimi terk etmekten...
beni itip kakman beni kırdı döktü, evet;
ama artık hiç olmadığım kadar güçlüyüm.
beni bu hâle sen getirdin.