Λόγια, λόγια που μοιάζουν με πέπλο.
Εκεί, όπου είναι η λεπτή διαγώνιος, ακούγεται το κρύσταλλο.
Και η νύχτα απομακρύνεται πετώντας εκεί, μακρυά,
Μην αφήνοντάς μας περιθώρια για λύπηση...
Πυροβόλα! Πες γιατί φοβάσαι εσύ
Να κάνεις αυτό το τελευταίο βήμα;
Άντε! Ας είναι, όπως το θέλεις εσύ -
Πλήρωσα για το τελευταίο μου μάθημα!
Αντίο, αγγελούδι μου...
Άντε, τράβα τη σκανδάλη.
Λόγια, λόγια, το διαμάντι της ενοχής
Σαν αυτές να κρύφτηκαν στις σκέψεις για μια στιγμή.
Και ορίστε, η μονομαχία, και ορίστε, το τέλος
Εκεί, όπου είναι κοντά στο Κολοσσαίο - ακούγεται το μέταλλο!
Πυροβόλα! Πες γιατί φοβάσαι εσύ
Να κάνεις αυτό το τελευταίο βήμα;
Άντε! Ας είναι, όπως το θέλεις εσύ -
Πλήρωσα για το τελευταίο μου μάθημα!
Αντίο, αγγελούδι μου...
Άντε, τράβα τη σκανδάλη.
Πυροβόλα! Πες γιατί φοβάσαι εσύ
Να κάνεις αυτό το τελευταίο βήμα;
Άντε! Ας είναι, όπως το θέλεις εσύ -
Πλήρωσα για το τελευταίο μου μάθημα!
Αντίο, αγγελούδι μου...
Άντε, τράβα τη σκανδάλη.
Αντίο, αγγελούδι μου...
Πυροβόλα!