"Ρε παιδιά, μήπως έχουμε μεγαλώσει ; Τι είναι αυτά ; Ακούω πλοία και δακρύζω, βλέπω μπαλκόνια και βουρκώνω... Τι έγινε ; Και τα πλοία μπορεί να φεύγουν, αλλά τα τραγούδια μας μένουν, ε ; Τα γλέντια μας, οι νότες, τα στιχάκια, τα φιλιά..."
Είν' ο έρωτας τραγούδι,
στη δικιά μας γειτονιά.
Ειν' του ονείρου μας λουλούδι
ποτισμένο με φιλιά.
Κι όπως μπαίνει ένα τραγούδι,
ήρθαμ' άλλη μια φορά...
Στήσαμε χορό, βρήκαμε πενιά
κι ήρθαμε να πιούμε, στην υγειά μας, ρε παιδιά !
Κόντρα στον καιρό, σ' άθλια θεριά,
κάποιον ταπεινό θα τραγουδάμε βασιλιά.
Κι η ψυχή θα βρίσκει γιατρειά...
Στην υγειά μας, ρε παιδιά....
Στην υγειά μας, ρε παιδιά !
Είν' ο έρωτας τραγούδι,
ειν' οι νότες αγκαλιά.
Το μπουζούκι είν' αγγελούδι,
τα στιχάκια μας φτερά.
Κι όπως μπαίνει ένα τραγούδι,
μείναμ' άλλη μια φορά...
Στήσαμε χορό, βρήκαμε πενιά
κι ήρθαμε να πιούμε, στην υγειά μας, ρε παιδιά !
Κόντρα στον καιρό, σ' άθλια θεριά,
κάποιον ταπεινό θα'χουμε κάνει βασιλιά.
Κι η ψυχή θα βρίσκει γιατρειά...
Στην υγειά μας, ρε παιδιά....
Στην υγειά μας, ρε παιδιά !
Στην υγειά μας, ρε παιδιά.