Με τα σχισμένα μας πανιά
κόντρα στη μαύρη συννεφιά
θα προχωράμε μαζί
μέσα σε μια καταιγίδα
Στο πεντοζάλη του Βοριά
ορμάει ατίθαση η καρδιά
ξέσπα ψυχή μου κι εσύ
μπες μέσα στη καταιγίδα
Στην καταιγίδα κι εγώ
Κάτω απ’ τον ήλιο το θαμπό
ξεκίνα πάλι το χορό
τώρα που αστράφτει ο ουρανός
τώρα που φέγγει η ελπίδα
στον τόπο αυτό που δεν ανθεί
ζητάς ισόβια υπομονή
ξύπνα ζωή μου μικρή
μπες τώρα στην καταιγίδα
Στην καταιγίδα κι εγώ
Τι περιμένεις άλλο πια
μέσα στην άδεια σου αγκαλιά
πάρε μια ανάσα βαθιά
σπάσε την αλυσίδα
Κι αν δεν κοπάσει η βροχή
κι αν η γιορτή μας βυθιστεί
θα `χουν ξανά ποτιστεί
τα διψασμένα όνειρά μας