Αν κάθε λάθος που κάνω γίνει
μια φωνή που ζει μες το κεφάλι μου,
πες μου εσύ, πώς θα μπορέσω
να ολοκληρώσω μια πρόταση
σε τόσο πολλή βαβούρα πάνω;
"Φώναξε!" μου λένε "φώναξε!"
τους λέω "αφήστε με λιγάκι να σωπάσω"
μα μιλάνε ακατάπαυστα και δε μ' αφήνουν
ούτε λίγο να ησυχάσω.
Μη ρωτάς λοιπόν γιατί η μουσική μου
γέμισε κιθάρες κι ένταση.
Θέλω να ουρλιάζω, μέχρι να μου φύγει το λαρύγγι
και άμα εσύ δε μπορείς να ησυχάσεις σαν εμένα
και σε κυνηγούν οι τύψεις σου,
αν τα βράδια πνίγεσαι μες στο μυαλό σου
και δε σε χωράει το σπίτι σου, φώναξε!
Μαζί μου φώναξε!
Μαζί μου χόρεψε, υπό τον ήχο των πιο ανέλπιδων μου στίχων
και των πιο κηλιδωμένων μου μουσικών.
Τον πόνο των μελαγχολικών και των εσωστρεφών
η μουσική μου τον εξορκίζει κι αν σ' αγγίζει,
βάλε με στη διαπασών!
Έχω ένα ζευγάρι ανήσυχα παπούτσια
κι από την πίεση δυο βουλωμένα αυτιά,
τρία λεπτά να τα ξεχάσω όλα
κι έχω πιεί τέσσερα ποτά.
Κι αν ήσουν εδώ, πες μου,
ποιο τραγούδι θα 'θελες να πω,
για να πάψεις να φοβάσαι το σκοτάδι σου;
Βάλε, λοιπόν, στη διαπασών το στερεοφωνικό σου
κι έλα να σε μάθω να χορεύεις με τα λάθη σου!
Αφού πιώ δε μ' εμπιστεύομαι,
καβατζώνω λεφτά σε μέρη τα οποία ξέρω θα ξεχάσω όταν συνέρχομαι.
Είμαι στη φάση που αποδέχομαι ατέλειες
και τις γεμίζω άσπρο να μη φαίνονται.
Μάνα γιατί φωνάζεις όταν πέφτουμε,
αφού ξέρω να πετώ και θα σε πιάσω και θα ανέβουμε;
Μου λεν πως το μοναχοπαίδι σου όλοι το ζηλεύουνε
γιατί έγραψε τα πάντα σε δυο στίχους και τους ξέχασε πάλι
και λέει...
Ό,τι πηγάζει απ' το κεφάλι μου είναι βρώμικο,
γι' αυτό κι ότι κλειδώνω στην καρδιά μου μένει μόνιμο.
Δε ζω για δυο στιγμές, εγώ μονάχα γράφω τάχα
να σε πείσω να με πάρεις και να ανέβουμε στον Όλυμπο.
Σ' αγαπώ από γυμνασιόπαιδο κι έχω
τον ίδιο γαμημένο σωματότυπο, το ίδιο χαμόγελο,
το ονοματεπώνυμο σε ένα τετράδιο ασκήσεων,
που αντί για λύσεις είχε στίχους κι ένα όνειρο.
Θ' αλλάξουμε τον κόσμο. (x3)
Προτού να μας αλλάξει αυτός...
Γιατί φωνάζεις να κλείσω τον ήχο,
αφού θα σ' αρέσει το ραπ που θα φτύσω;
Γιατί πιστεύεις πως έμεινα πίσω,
αφού για ν' ανατείλω θα πρέπει να δύσω!
Γιατί φωνάζεις να κλείσω τον ήχο,
αφού θα σ' αρέσει η ροκιά που θα φτύσω;
Γιατί πιστεύεις πως έμεινα πίσω,
πρέπει να πεθάνω, αν ελπίζω να ζήσω!
Έχω ένα ζευγάρι ανήσυχα παπούτσια
κι από την πίεση δυο βουλωμένα αυτιά,
τρία λεπτά να τα ξεχάσω όλα
κι έχω πιεί τέσσερα ποτά.
Κι αν ήσουν εδώ, πες μου
ποιο τραγούδι θα 'θελες να πω,
για να πάψεις να φοβάσαι το σκοτάδι σου;
Βάλε, λοιπόν, στη διαπασών το στερεοφωνικό σου
κι έλα να σε μάθω να χορεύεις με τα λάθη σου!
Για κάθε βήμα σωστό, τρία λάθη κάνω,
για κάθε βήμα σωστό, τρία λάθη κάνω,
για κάθε βήμα σωστό, τρία λάθη κάνω,
δεν θα τον μάθω ποτέ τον χορό!
Μα έχω στο νου μου ερινύες και σειρήνες
και δεν κρατάω ισορροπίες καλά.
Οι φωνές μες στο κεφάλι μου,
μου λεν' το τέλος πως είναι κοντά...
Άσε με, δε με μάθαν πως να αγαπάω τον εαυτό μου,
πιάσε με και μη μ' αφήσεις, μη μ' αφήσεις ποτέ!
Με φοβάμαι γιατί όλο λάθη κάνω,
τον κόσμο βλέπω από κάτω προς τα πάνω
στο ίδιο όνειρο, που βάφω κόκκινο το άσπρο στο μπάνιο.