Μπορεί ένα σκυλί στον καναπέ,
στ’ αφεντικό του πλάι να γείρει,
μπορεί κι ένα ψωράλογο, μη σας φανεί παράλογο,
να γλείψει από ένα χέρι λίγη γύρη.
Αν έχωνα τα πόδια μου στο στέρνο σου,
αργά, αργά να φάω την καρδιά σου,
ξένοι, ξένοι, η πόλη αυτή βαριανασαίνει.
Ζήσε, μύγα, σκουλίκι ζήσε,
απάνω στα κουτιά από γάλα κοιμούνται τώρα,
ζήσε, τα ρέστα της ελευθερίας, μωρά, ζητιάνοι κι όνειρα.
Ζήσε, τον εαυτό σου ζήσε,
απάνω στα κουτιά απ’ το γάλα, φίλα με τώρα.
Στο σπίτι απέναντι μια σόμπα καίει σωρό.
σκουπίδια, κόκκαλα, ανθρώπινη ουσία,
όλα είναι έναντι, σε κάτι ολισθηρό,
σαν την Αθανασία.
Θα σ’ αγαπώ μέχρι να σβήσουν τ’ άστρα,
γλυκιά θερμάστρα πορτοκαλιά
κι αν μ’ αγαπάς κι εσύ θα σ’ αγοράσω,
θα προσπεράσω την παγωνιά.