Stalker lyrics

(według filmu A.Tarkowskiego)

Kogóż to z nas tonący nie wiózł wrak?

Któż z nas zaprzeczyć może że ułomny?

Kogóż nie łudził oślepiony ptak?

Kogóż w bezludzie nie wiódł pies bezdomny?

A przecież wciąż przyciąga strefa ogrodzona

I ogrodzona nie bez celu – chcemy wierzyć

To nie my w Zonie, to nam odebrana Zona

Nam ją niepewnym, ale własnym krokiem mierzyć

Póki nadziei gorycz wreszcie nie pokona.

Dlatego, mimo druty, wieże i strażnice

Tam chcemy dotrzeć, gdzie nam dotrzeć zabroniono

Bezużyteczne, śmieszne posiąść tajemnice

Byleby jeszcze raz gorączką tęsknot płonąć

Nim podmuch jakiś strzepnie chwiejne potylice.

Droga okrężna może być i oszukańcza,

Może nas wiedzie szalbierz chciwy paru groszy,

Lecz lepsze to, niż śmierć na wapniejących szańcach

U progu granic niewidzialnych i aproszy,

Gdzie ziewa żołnierz tak podobny do skazańca.

Po zatopionych dawno droga to dolinach;

Pod płytką wodą nieczytelne czasu grypsy:

Szlak po ikonach, rękopisach, karabinach

Nad którym wiosło kreśli plusk Apokalipsy;

Nie po nas płacz – i nie po przodkach – płacz po synach.

Więc prawda, którą znaleźć nam to pusty pokój

Gdzie nagle dzwonią wyłączone telefony?

Serdeczna krew snująca w martwym się potoku,

Bezsilny gniew na obojętność Nieboskłonu

I magia słów, co chronić ma od złych uroków?

Więc prawda, którą znaleźć nam to stół z kamienia,

Z którego przedmiot modłów spadł nietknięty dłonią?

W stukocie kół transportu – Aria Beethovena?

Bezdenna toń, a nad bezdenną tonią

Twarz własna co przegląda się w przestrzeniach?

Z tonących – komu los nie zesłał tratw?

Z ułomnych – zdrowia nie przywrócił komu?

Gdy oślepiony ptak odnalazł ślad

I pies bezdomny siadł na progu domu.

Jacek Kaczmarski

17.6.1988