และก็อีกครั้งที่เกลียวคลื้นคอยพัดพา
ซัดสาดให้ฉันลอยไปแล้วม้วนกลืน
เจ็บปวดรวดร้าว ไร้ถ้อยคำจะพูดจา
โดนกลบด้วยฟ้าที่มันครั่นครืน
แต่ไม่อาจ..ร้อง.. ต้องไม่แพ้พ่ายให้แก่เขา
เมื่อพวกเค้าอยากลอง.. ปิดกันไม่ให้ส่งเสียงได้..
ฉันต้องไม่นิ่งเฉย
เมื่อพวกเขาต้องการเงียบเสียงฉัน
สั่นสะท้านเมื่อเขาข่มขู่กัน
รู้แค่เพียงไม่มีวันเงียบเสียงไป