Спасибо [Spasibo] [Polish translation]

Ucichł ostatni akord, zgaśli reflektory

I stoję pośrodku opustoszonej sali...

Niby rzeka bez brzegów —

Wzruszenie, radość i lęk.

I zdaje mi się, że coś jeszcze nie powiedziałam...

Coś jeszcze nie powiedziałam...

Jak dużo musi wmieścić

W sobie krótka odpowiedź.

Jak mało może powiedzieć

Skąpe słowo „dziękuję”

O tym impulsie miłości,

O tym drżącym świetle

O tym, że wasze oczy

Są tak niezmiernie piękne...

Tak natchniono piękne...

W moim sercu, jak w ranie

Ugrzęzną odłamki bezradnych fraz i słów, że bezsilne

Jak zdradziecki łzy zdławiły mi gardło

A mi chce się krzyknąć:

„Jak jesteście piękne! Ludzie, jak jesteście piękne”!

Niech każdy impuls ciepła,

Niech każdy impuls miłości,

Odbity podwójnie do was wróci z powrotem.

Niech to drżące światło

Sobą wypełniwszy cały świat

Pocieszy i uzdrowi, pomnożone wielokrotnie.

I nawet w strasznym nieszczęściu

I w najsmutniejszej godzinie

Niech was nie zostawią światłe siły.

Żeby nie złamaliście się

Nie sczerstwiały

Żeby pamiętaliście, jak jesteście piękne!

Ludzie, jak jesteście piękne!

Moje rany do ornamentu,

Moja pamięć w poparzeniach,

Nie urodzone rymy płoną i pulsują.

W oparzonej krtani

Są tylko spazmy i poszept

A mi chce się krzyknąć:

„Jak jesteście piękne! Ludzie, jak jesteście piękne”!

Ucichł ostatni akord, zgaśli reflektory

I stoję pośrodku opustoszonej sali...

Niby rzeka bez brzegów —

Wzruszenie, radość i lęk.

I zdaje mi się, że coś jeszcze nie powiedziałam...

Coś ważne nie powiedziałam...