Er zijn schoten diep in de woestijn
Aan het eind van de dag ben ik alleen
Mijn brieven zijn zonder antwoorden
Dus vertel het me en ik zal het weten
Jij, nihilistisch en zonder gevoel
Ik ben als je hond die het stof bijt
Honderdduizend van de komende dagen
Ik had ze weggehouden van jou
Als het paradijs hier en nu zou openen
Zou ik het niet eens zien
We zijn wezen in deze woestijn
We zijn wezen in deze woestijn
De wereld zal ons vergeven
Als het paradijs er was
Zou het op een strand lijken en
Zou het ver van hier zijn
Misschien in de natuur in het gebrek van jou
Of in de velden verlicht door de zon
Of in de velden overstroomd door de zon
Zoals in die reizen die lijken op dromen
Diepe strelingen in het donker
Het is het leven dat haar deel doet
En ik wil niet meer weten
Er zijn lichten diep in deze woestijn
Lichten in het donker
Als alles opzij gaat
En de straten zich voor je openen
Dan begrijp je wat ik aan het vertellen ben
En hoe graag ik je wil
We zijn wezen in deze woestijn
We zijn wezen in deze woestijn
De wereld zal ons vergeven
Als het paradijs er was
Zou het op een strand lijken
En zou het ver van hier zijn
Misschien in de natuur in het gebrek van jou of in de velden verlicht door de zon
Of in de velden overstroomd door de zon
Of in het stof van deze woestijn
Modder in de schoenen en gif in de ogen
Maar ik stel je geen vragen
En ik wil niet meer weten
Ik ben er één die weet hoe hij moet wachten en ik zal wachten
Ik ben er één die weet hoe hij moet wachten en ik zal wachten