Sorrow [Belarusian translation]

Маркоты пах поўз (Паўзе пах смутку) – па-над зямлёй,

Шлейфам туман прэ ў свiнец нябёсаў…

Спіць, бачыць сны пра рэкi ды даліны,

А(-ле) ранкам прачнецца чалавек (што прачнуцца) без прычыны.

Ўспамінаў болi кроюць – быў страчан рай,

Явай быў ці мiг мар, не ўспомніць адраз-.

Навек прыкаван -- да Свету, што мерне,

Не хопіць так, і не казаць.

І кроў (за-)стыла, згарнулас- ў страху жыць,

(Яго кроў змерзла, ад страху спяклас-,)

Здрыгнуліс- ногi, яго знеслі ў ноч…

Рука аслабла, калі праўда ўсплыла,

Яго крок збіўся.

Свет адзін, душа адна!

Імчыць час, імчыць рака!

І мовіць рацэ ён – любоў, адданасць страціў,

I згодны ён з ёй -- цячэньне завабіць,

Ў мора алейна хопiць цемра бур,

Змрочным (Злавесным) намёкам -- павінна так быць.

(З ракой размаўляе страт вернасцi ды страсцi,

I цiха казаў –- вiр вабны зацягне

Вось, бурленнем мутным, -- ў мора масляна,

Страшэнным намёкам -- павінна быць так.)

І вецер бесперапынны (працяглы рве), усю ноч дзьме -- раве,

Мне пылам ў вачах, што зорк слепiць мне,

Цішыня, і маўчанне, гучней слоў крычыць --

Парушаных клятваў.

(Цішыня вось раскажа -- мацней значна слоў

Пустых абяцанняў...)