Το ποτάμι βαθύ και ο δρόμος μακρύς
ξημερώνει και θέλω να πάω σπίτι.
Ξύπνησα το πρωί
για να βρω τη γλώσσα του λαού μου δεμένη
και στα όνειρά μου
τους έδωσαν βιβλία για να δηλητηριάσουν τη σκέψη τους.
Το ποτάμι βαθύ και το βουνό ψηλό
πόσο ακόμα απομένει μέχρι την άλλη πλευρά.
Είμαστε ο σοβάς τους
Χτίζουνε τούβλα και ο πηλός τους
αντανακλάει τα χρυσά τους δόντια
τις λύπες και τον πόνο μας.
Το ποτάμι βαθύ και ο ωκεανός πλατύς
ποιός θα μας μάθει να διαβάζουμε τα σημάδια;
Η γη είναι η μητέρα μας
μας έμαθε ν' αγκαλιάζουμε το φως
τώρα ο ιδιοκτήτης* είναι που κυριαρχεί
και αυτή υποφέρει σε μια αξημέρωτη** νυχτιά
Σφράγισες τα αυτιά μου
μου έβγαλες τα μάτια,
μου έκοψες τη γλώσσα,
με τάισες με ψέματα,
ω, κύριε!