Song of Myself [Greek translation]

Μέρος 1: Από ένα σκονισμένο ράφι

Μέρος 2: Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά

Το αηδόνι είναι ακόμα κλειδωμένο στο κλουβί

Η βαθειά ανάσα που πήρα ακόμα δηλητηριάζει τα πνευμόνια μου

Μια παλιά βελανιδιά με προφυλάσσει από τη μελαγχολία

Κάνοντας ηλιοθεραπεία πάνω στα νεκρά παγωμένα φύλλα της

Ένας ελαφρύς ύπνος στη στοιχειωμένη πόλη της καρδιάς μου

Ονειρεύεται την εποχή των μύθων και τα φαντάσματα του ποταμού

Γοργόνες (*ποιήματα) του Whitman και τη διαδρομή

Έξαλλους αρλεκίνους, γιγάντια παιχνίδια

Ένα τραγούδι από εμένα, ένα τραγούδι που χρειάζεται μια θαρραλέα συμφωνία

Ένας στίχος από εμένα, ένας στίχος που χρειάζεται το τραγούδι μιας αγνής καρδιάς για να με γαληνέψει

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά και αργοπεθαίνουν

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά πάνω σε ένα φτερό αγγέλου

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά ενώ υποφέρει σιωπηλά

Χαμογελώντας σαν παλιάτσος μέχρι να λήξει η παράσταση

Το τραγούδι που έμεινε για κλείσιμο

Είναι το παλιό καλό τραγούδι του νεκρού αγοριού

Που τραγουδήθηκε σιωπηλά

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά και αργοπεθαίνουν

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά πάνω σε ένα φτερό αγγέλου

Μια μεταμεσονύκτια πτήση μέσα στα δάση του Covington

Μια πριγκήπισσα και ένας πάνθηρας στο πλευρό μου

Αυτά είναι τα εδάφη για τα οποία ζω

Ακόμα θα έδινα ότι έχω για να σε αγαπήσω περισσότερο

Ένα τραγούδι από εμένα, ένα τραγούδι που χρειάζεται μια θαρραλέα συμφωνία

Ένας στίχος από εμένα, ένας στίχος που χρειάζεται το τραγούδι μιας αγνής καρδιάς για να με γαληνέψει

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά και αργοπεθαίνουν

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά πάνω σε ένα φτερό αγγέλου

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά ενώ υποφέρει σιωπηλά

Χαμογελώντας σαν παλιάτσος μέχρι να λήξει η παράσταση

Το τραγούδι που έμεινε για κλείσιμο

Είναι το παλιό καλό τραγούδι του νεκρού αγοριού

Που τραγουδήθηκε σιωπηλά

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά και αργοπεθαίνουν

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά πάνω σε ένα φτερό αγγέλου

Μέρος 3: Μαύρο σαν το πιάνο

Μια σιωπηλή συμφωνία

Ένα απατηλό έργο #1,2,3

Κάποιες στιγμές ο ουρανός είναι μαύρος σαν το πιάνο

Μαύρος σαν το πιάνο πάνω από καθάρια νερά

Χαλαρωτικοί αυλοί, στίχος χωρίς ενδιαφέρον

Σκουριασμένα κλειδιά χωρίς πόρτα

Κάποιες στιγμές η ψυχή είναι μαύρη σαν το πιάνο

Μαύρη σαν το πιάνο πάνω από καθάρια νερά

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά και αργοπεθαίνουν

Όλα αυτά που υπάρχουν ακόμα σε μια υπέροχη καρδιά πάνω σε ένα φτερό αγγέλου

Μέρος 4: Αγάπη

Βλέπω έναν αργό, απλό νέο στην άκρη ενός πολυάσχολου δρόμου

Με ένα δοχείο στο τρεμάμενο χέρι του και παρακαλά

Προσπαθεί να χαμογελάσει αλλά πονάει πολύ.

Κανείς δεν τον προσέχει.

Εγώ τον βλέπω αλλά προσπερνώ

Ένας ηλικιωμένος γδύνεται και φιλά μια κούκλα στη σοφίτα του

Είναι λυκόφως και κλαίει.

Όταν τελικά φτάνει τα μάτια του πλημμυρίζουν

Βλέπω ένα πληγωμένο σκυλί σε ένα άγριο δρομάκι

Προσπαθεί να με δαγκώσει.

Όλη η περηφάνεια έχει φύγει από τα άγρια αχόρταγα μάτια του

Μακάρι να μη χρειαζόμουν το πόδι μου

Μια μητέρα επισκέπτεται το γιο της, του χαμογελά μέσα από τα κάγκελα

Ποτέ δεν τον αγάπησε περισσότερο.

Ένα παχύσαρκο κορίτσι μπαίνει σε ένα ασανσέρ μαζί μου.

Ολόκληρη ντυμένη υπέροχα, μια πράσινη πεταλούδα στο λαιμό της

Ένα φοβερά γλυκό άρωμα με συνεπαίρνει

Πηγαίνει για δείπνο, μόνη.

Αυτό την κάνει ακόμα πιο όμορφη.

Βλέπω το πρόσωπο ενός μοντέλου πάνω σε έναν τοίχο από τούβλα

Ένα άγαλμα πορσελάνινης τελειότητας πίσω από έναν βίαιο φόνο της πόλης

Μια πόλη που λατρεύει τη σάρκα

Το πρώτο πράγμα που άκουσα ποτέ μου ήταν ένας περιπλανώμενος άντρας να λέει την ιστορία του

Ήσουν εσύ, το γρασίδι κάτω από τα γυμνά μου πόδια

Η φωτιά στη νεκρική σιγή της νύχτας

Το παραδεισένιο μαύρο του ουρανού και της θάλασσας

Ήμασταν εμείς, που περιπλανιώμασταν σε βροχερούς δρόμους, χτενίζαμε τις ένοχες παραλίες

Ξυπνούσαμε σε μια νέα έκθεση θαυμάτων κάθε πρωί

Λουζόμασταν σε μέρη που κανείς δεν έχει δει

Ναυαγισμένοι σε κάποιο βαμμένο νησί

Ντυθήκαμε μόνο με τους αφρούς των κυμάτων, τον πιο ωραίο χιτώνα της ομορφιάς

Είμαστε πάνω απο όλη τη θνητότητα, ταλαντευόμενοι στην ανάσα της φύσης

Στον πρωινό αέρα της αυγής της ζωής

Μια θέα για να ηρεμήσει τα ουράνια

Θέλω να ταξιδέψω εκεί που ταξιδεύει η ζωή,

Ακολουθώντας το μόνιμο μονοπάτι της

Εκεί όπου ο αέρας έχει τη γεύση χιονισμένης μουσικής, όπου το γρασίδι μυρίζει νεογέννητη Εδέμ

Δεν θα περνούσα ούτε άνθρωπο, ούτε άγνωστο, ούτε τραγωδία ή έκσταση

Θα λουζόμουν σ'έναν κόσμο αίσθησης, αγάπης, καλοσύνης και απλότητας

Ενώ κακοποιούμαι και περιορίζομαι από την τεχνολογία

Η σκέψη των τάφων της οικογένειας μου ήταν η μόνη στιγμή

που κάποτε βίωνα την αληθινή αγάπη

Αυτη η αγάπη μένει απέραντη,

Αφού ποτέ δεν θα είμαι ο άντρας που είναι ο πατέρας μου

Πώς μπορείς ''να είσαι απλά ο εαυτός σου''

Όταν δεν ξέρεις ποιός είσαι?

Σταμάτα να λες ''ξέρω πως αισθάνεσαι''

Πώς μπορεί κανείς να ξέρει πώς αισθάνεται ο άλλος?

Ποιος είμαι εγώ για να κρίνω έναν ιερέα, έναν ζητιάνο, μία πόρνη, έναν πολιτικό, εναν παραβάτη?

Εγώ, εσύ είμαστε ήδη σαν αυτους

Αγαπητό παιδί, σταμάτα να δουλεύεις, πήγαινε να παίξεις

Ξέχνα κάθε κανόνα

Δεν υπάρχει φόβος μέσα στο όνειρο

Υπάρχει χωριό μέσα σε αυτή τη χιονονιφάδα;

Ένα παιδί με ρώτησε

Τι χρώμα είναι το νανούρισμα μας;

Ποτέ δεν ήμουν τόσο κοντά στην αλήθεια, όσο όταν άγγιξα το ασημένιο περίγραμμά της

Ο θάνατος είναι ο νικητής κάθε πολέμου

Δεν υπάρχει τίποτα ευγενές στο να πεθάνεις για τη θρησκειά σου, για τη χώρα σου, για ιδεολογία, για πίστη

Για έναν άλλο άνθρωπο, ναι!

Το χαρτί είναι νεκρό χωρίς λέξεις

Το μελάνι άχρηστο χωρίς ένα ποίημα

Όλος ο κόσμος νεκρός χωρίς ιστορίες, χωρίς αγάπη και απέραντη ομορφιά

Ο απρόσεκτος ρεαλισμός κοστίζει ψυχές

Είδες ποτέ το Θεό να χαμογελάει?

Όλη η φροντίδα για τον κόσμο έκανε όμορφο έναν δυστυχισμένο άνθρωπο?

Γιατί ακόμα κουβαλάμε μια συσκευή μαρτυρίου γύρω από τους λαιμούς μας?

Ω! πόσο σάπια είναι η προ-αποκάλυψη σας

Όλοι εσείς οι ανόητοι που αμαυρώνετε τη Βίβλο ζώντας πάνω από το εφιαλτικό έδαφος

Βλέπω όλα αυτά τα άδεια λίκνα και αναρωτιέμαι αν θα αλλάξει ποτέ ο άνθρωπος

Κι εγώ ακόμη εύχομαι να είμουν ένα τίμιο μεγάλο αγόρι, αλλά είμαι μόνο καπνός και καθρέπτες

Κι όμως έχω δώσει όλα αυτά που ίσως αξίζω

Κι εκεί για πάντα μένει αυτή η αλλαγή από τη Σολ στη Μι μινόρε