Song of Myself [Dutch translation]

1. Van een Stoffige Boekenplank

2. Al dat grote hart, stil liggend

De nachtegaal is nog steeds opgesloten in de kooi

De diepe adem die ik nam vergiftigt nog steeds mijn longen

Een oude eik beschuilt mij van het blauwe

Zon badend op zijn dode bevroren bladeren

Een dutje in de spookstad van mijn hart

Ze droomt van de verhalentijd en de rivier spoken

Van zeemeerminnen, van Whitman's en de rit

Raaskallende haarlekijnen, gigantisch speelgoed

Een lied van mij, een lied in nood

Van een moedige symphonie

Een vers van mij, een vers in nood

Van een zuiver hart dat me naar vrede zingt

Al dat grote hart, stil liggend en langzaam stervend

Al dat grote hart, stil liggend op een engelvleugel

Al dat grote hart, stil liggend

In stille lijden

Lachend als een clown totdat de show ten einde is gekomen

Wat er over is voor herhaling

Is hetzelfde oude dode lied van het jongetje

Gezongen in stilte

Al dat grote hart, stil liggend en langzaam stervend

Al dat grote hart, stil liggend op een engelvleugel

Een middernacht vlucht naar Covington Woods

Een prinses en een panter aan mijn zijde

Dit zijn de grondgebieden waar ik voor leef

Ik zou nog steeds alles geven om meer van je te houden

Een lied van mij, een lied in nood

Van een moedige symphonie

Een vers van mij, een vers in nood

Van een zuiver hart dat me naar vrede zingt

Al dat grote hart, stil liggend en langzaam stervend

Al dat grote hart, stil liggend op een engelvleugel

Nuwel, al dat grote hart, stil liggend

In stille lijden

Lachend als een clown totdat de show ten einde is gekomen

Wat er over is voor herhaling

Is hetzelfde oude dode lied van het jongetje

Gezongen in stilte

Al dat grote hart, stil liggend en langzaam stervend

Al dat grote hart, stil liggend op een engelvleugel

3. Piano Zwart

Een stille symphonie

Een holle boekwerk, een, twee, drie

Soms is de lucht piano zwart

Piano zwart over zuiverende wateren

Rustende leidingen, vers van het boren

Roestende sleutels zonder een deur

Soms is het binnenste piano zwart

Piano zwart over zuiverende wateren

Al dat grote hart, stil liggend en langzaam stervend

Al dat grote hart, stil liggend op een engelvleugel

4. Liefde

Ik zie een langzame, simpele jongeling bij een drukke straat

Met een bedelende schaal in zijn schuddende hand

Proberend te lachen maar oneindigend gekwetst. Niemand heeft het door.

Ik wel, maar ik loop door.

Een oude man kleedt zich uit en kust een model-pop op zijn zolder

Het is schemerdonker en hij is in tranen

Wanneer hij eindelijk komt, zijn zijn ogen watervallen

Ik zie een geslagen hond in een prikkelende steeg. Hij probeert me te bijten.

Alle trots heeft zijn wilde, kwijlende ogen verlaten

Ik wou dat ik mijn been te sparen had.

Een moeder bezoekt haar zoon, lacht naar hem door de tralies

Ze heeft nooit meer van hem gehouden

Een meisje met overgewicht stapt in een lift met me

Helemaal mooi aangekleed, een groene vlinder op haar nek

Verschrikkelijk zoete parfum maakt me doof

Ze gaat alleen uit eten

Dat maakt haar zelfs nog mooier

Ik zie een modellen gezicht op een stenen muur

Een standbeeld van porseleine perfectie naast een gewelddadige stad die doodt

Een stad die vlees aanbid

Het eerste wat ik ooit hoorde was een dwalende man die zijn verhaal vertelde

Jij was het, de gras onder mijn blote voeten

Het kampvuur in het holst van de nacht

Het hemelse zwart van lucht en zee

Wij waren het

Zwervend op de regenachtige wegen, de vergulde stranden afkammend

Elke ochtend wakker worden met een nieuwe gallerij van wonderen

Badend in plekken die niemand ooit heeft gezien

Schipbreukelingen op een of ander mat geschilderd eiland

Gekleed in niets behalve de branding, het mooiste gewaad van schoonheid

Wij zijn voorbij alle sterfelijkheid, slingerend in de adem van natuur

In de vroege lucht van het dageraad van het leven

Een zicht om de hemel te laten zwijgen

Ik wil reizen waar het leven naar toe reist

Zijn blijvende leiding volgend

Waar de lucht smaakt naar besneeuwde muziek

Waar het gras ruikt naar pasgeboren Eden

Ik zou geen man, geen vreemdeling, geen tragedie, geen vervoering voorbij gaan

Ik zou baden in een wereld van gevoelens

Liefde, goedheid en eenvoud

(Tegelijkertijd geschonden en gevangen gezet door technologie)

De gedachten van de graven van mijn familie was het enige moment

Dat ik echte liefde meemaakte

Die liefde blijft oneindig

Aangezien ik nooit de man zal zijn die mijn vader is

Hoe kan je "gewoon jezelf zijn"

Wanneer je niet weet wie je bent?

Stop te zeggen "ik weet hoe je je voelt"

Hoe zou iemand kunnen weten hoe een ander zich voelt?

Wie ben ik om een priester, bedelaar,

hoer, politicus, zondaar te beoordelen?

Ik ben, jij bent, ze allemaal al

Lief kind, stop met werken, ga spelen

Vergeet elke regel

Er is geen angst in een droom

Is er een dorpje binnen in dit sneeuwvlokje?

Vroeg een kind me

Wat is de kleur van ons slaapliedje?

Ik ben nooit zo dichtbij de waarheid geweest als toen

Ik raakte het zilveren randje aan

Dood is de winnaar in elke oorlog

Er is niets nobels aan sterven voor je religie

Voor je land

Voor iedeologie, voor geloof

Voor iemand anders, ja

Papier is dood zonder woorden

Inkt is inactief zonder een gedicht

De hele wereld dood zonder verhalen

Zonder liefde en ontwapende schoonheid

Achteloos realisme kost zielen

Ooit de Heer zien lachen?

Al het zorgen voor de wereld maakte een verdrietige man mooi?

Waarom dragen we nog steeds een apparaat van marteling om onze nek?

Oh, hoe verrot je pre-apocalyps is

Al jullie bijbel-zwarte dwazen levend op nachtmerrie grond

Ik zie al die lege wiegen en vraag me af

Of men ooit zal veranderen

Ik, ook, wens om een fatsoenlijke jongen te zijn, maar al wat ik ben

Is een rookgordijn

Alsnog alles gegeven, mag ik het verdiend hebben

En daar, voor altijd, blijft de verandering van G naar Em