Cand’issa dromit in su gosu indromiscau
de su giardinu 'etzu, chi si tremet de frores adenotte,
deo, passande dae nanti a sa ventana, so su ‘entu,
e totu est che frina froria.
Cand’issa dromit, e chen’e narrer nudda
s’inch’affungat in sa profundidade de s’olvidu
s’abe so deo, ch’inche cravat su puntorzu
acutzu - lampu e fogu - in sas petorras suas.
Su chi fit lugore, ammaju e galania,
e movimentu ambigu, como est prantu e iscramu.
E deo, sende casione de dolu, de sa durcura
‘nde faco moddes piagheres de pecau;
e s’Amore, chi a ocros tancaos at bidu sa pelea,
s’inche dromit cun d’unu risu abbaraddau.