Sonatorrek lyrics

Mjǫk erum tregt

tungu at hroera

með loptvétt

ljóðpundara;

esa nú vænligt

of Viðurs þýfi,

né hógdroegt

ór hugar fylgsni.

Esa auðþeystr,

þvít ekki veldr

hǫfugligr,

ór hyggju stað

fagna fundr

Friggjar niðja,

ár borinn

ór Jǫtunheimum,

Lastalauss

es lifnaði

á nǫkkvers

nǫkkva bragi;

jǫtuns hals

undir þjóta

náins niðr

fyr naustdurum.

Þvít ætt mín

á enda stendr,

hreggbarnir

sem hlynir marka;

esa karskr maðr,

sás kǫggla berr

frænda hrørs

af fletjum niðr.

Þó munk mitt

ok móður hrør

fǫður fall

fyrst of telja;

þat berk út

ór orðhofi

mærðar timbr,

máli laufgat.

Grimt vǫrum hlið,

þat ’s hrǫnn of braut

fǫður míns

á frændgarði;

veitk ófult

ok opit standa

sonar skarð,

es mér sær of vann.

Mjǫk hefr Rǫ́n

of rysktan mik,

emk ofsnauðr

at ástvinum;

sleit marr bǫnd

minnar ættar,

snaran þǫ́tt

af sjǫlfum mér.

Veizt ef sǫk

sverði rækak,

vas ǫlsmið

allra tíma,

hroða vábroeðr,

ef viða mættak,

fórk ægis

andvígr mani.

En ek ekki

eiga þóttumk

sakar afl

við sonar bana;

þvít alþjóð

fyr augum verðr

gamals þegns

gengileysi.

Mik hefr marr

miklu ræntan,

grimt es fall

frænda at telja,

síðan ‘s minn

á munvega

ættar skjǫldr

af lífi hvarf.

Veitk þat sjalfr,

í syni mínum

vasa ills þegns

efni vaxit,

ef randviðr

røskvask næði,

unz hergauts

hendr of toeki.

Æ lét flest,

þat ‘s faðir mælti,

þótt ǫll þjóð

annat segði;

mér upp helt

of herbergi

ok mitt afl

mest of studdi.

Opt kømr mér

mána brúðar

í byrvind

broeðraleysi;

hyggjumk umb,

es hildr þróask,

nýsumk hins

ok hygg at því,

hverr hugaðr

á hlið standi

annarr þegn

við óðræði;

þarfk þess opt

við þrágǫrum.

Verðk varfleygr,

es vinir þverra.

Mjǫk ‘s torfyndr,

sás trúa knegum

of alþjóð

elgjar galga,

þvít niflgóðr

niðja steypir

bróður hrør

við baugum selr.

[Excluded. Missing,

incomplete verse.]

Þat ‘s ok mælt,

at mangi getr

sonar iðgjǫld,

nema sjalfr ali,

né þann enn,

es ǫðrum sé

borinn maðr

í bróður stað.

Erumka þekt

þjóða sinni,

þótt sér hverr

sǫ́tt of haldi;

burr ‘s býskeyðs

í boe kominn,

kvánar sonr,

kynnis leita.

En mér fens

í fǫstum þokk

hrosta hǫfundr

á hendi stendr;

máka upp

í aroar grímu,

rýnnis reið,

réttri halda

Síz son minn

sóttar brími

heiptugligr

ór heimi nam,

þanns ek veit,

at varnaði

vamma vanr

við námæli.

Þat mank enn,

es upp of hóf

í Goðheim

Gauta spjalli

ættar ask,

þanns óx af mér,

ok kynvið

kvánar minnar.

Áttak gótt

við geirs dróttin,

gerðumk tryggr

at trúa hǫ́num,

áðr vinan

vagna rúni,

sigrhǫfundr,

of sleit við mik.

Bloetka því

bróður Vílis,

goðjaðar,

at gjarn séak,

þó hefr Míms vinr

mér of fengnar

bǫlva boetr,

es et betra telk.

Gǫfumk íþrótt

Ulfs of bági,

vígi vanr,

vammi firða,

ok þat geð,

es gerðak mér

vísa fjandr

af vélǫndum.

Nú erum torvelt.

Tveggja bága

njǫrva nipt

á nesi stendr;

skalk þó glaðr

góðum vilja

ok ó-hryggr

heljar bíða.