Mjǫk erum tregt
tungu at hroera
með loptvétt
ljóðpundara;
esa nú vænligt
of Viðurs þýfi,
né hógdroegt
ór hugar fylgsni.
Esa auðþeystr,
þvít ekki veldr
hǫfugligr,
ór hyggju stað
fagna fundr
Friggjar niðja,
ár borinn
ór Jǫtunheimum,
Lastalauss
es lifnaði
á nǫkkvers
nǫkkva bragi;
jǫtuns hals
undir þjóta
náins niðr
fyr naustdurum.
Þvít ætt mín
á enda stendr,
hreggbarnir
sem hlynir marka;
esa karskr maðr,
sás kǫggla berr
frænda hrørs
af fletjum niðr.
Þó munk mitt
ok móður hrør
fǫður fall
fyrst of telja;
þat berk út
ór orðhofi
mærðar timbr,
máli laufgat.
Grimt vǫrum hlið,
þat ’s hrǫnn of braut
fǫður míns
á frændgarði;
veitk ófult
ok opit standa
sonar skarð,
es mér sær of vann.
Mjǫk hefr Rǫ́n
of rysktan mik,
emk ofsnauðr
at ástvinum;
sleit marr bǫnd
minnar ættar,
snaran þǫ́tt
af sjǫlfum mér.
Veizt ef sǫk
sverði rækak,
vas ǫlsmið
allra tíma,
hroða vábroeðr,
ef viða mættak,
fórk ægis
andvígr mani.
En ek ekki
eiga þóttumk
sakar afl
við sonar bana;
þvít alþjóð
fyr augum verðr
gamals þegns
gengileysi.
Mik hefr marr
miklu ræntan,
grimt es fall
frænda at telja,
síðan ‘s minn
á munvega
ættar skjǫldr
af lífi hvarf.
Veitk þat sjalfr,
í syni mínum
vasa ills þegns
efni vaxit,
ef randviðr
røskvask næði,
unz hergauts
hendr of toeki.
Æ lét flest,
þat ‘s faðir mælti,
þótt ǫll þjóð
annat segði;
mér upp helt
of herbergi
ok mitt afl
mest of studdi.
Opt kømr mér
mána brúðar
í byrvind
broeðraleysi;
hyggjumk umb,
es hildr þróask,
nýsumk hins
ok hygg at því,
hverr hugaðr
á hlið standi
annarr þegn
við óðræði;
þarfk þess opt
við þrágǫrum.
Verðk varfleygr,
es vinir þverra.
Mjǫk ‘s torfyndr,
sás trúa knegum
of alþjóð
elgjar galga,
þvít niflgóðr
niðja steypir
bróður hrør
við baugum selr.
[Excluded. Missing,
incomplete verse.]
Þat ‘s ok mælt,
at mangi getr
sonar iðgjǫld,
nema sjalfr ali,
né þann enn,
es ǫðrum sé
borinn maðr
í bróður stað.
Erumka þekt
þjóða sinni,
þótt sér hverr
sǫ́tt of haldi;
burr ‘s býskeyðs
í boe kominn,
kvánar sonr,
kynnis leita.
En mér fens
í fǫstum þokk
hrosta hǫfundr
á hendi stendr;
máka upp
í aroar grímu,
rýnnis reið,
réttri halda
Síz son minn
sóttar brími
heiptugligr
ór heimi nam,
þanns ek veit,
at varnaði
vamma vanr
við námæli.
Þat mank enn,
es upp of hóf
í Goðheim
Gauta spjalli
ættar ask,
þanns óx af mér,
ok kynvið
kvánar minnar.
Áttak gótt
við geirs dróttin,
gerðumk tryggr
at trúa hǫ́num,
áðr vinan
vagna rúni,
sigrhǫfundr,
of sleit við mik.
Bloetka því
bróður Vílis,
goðjaðar,
at gjarn séak,
þó hefr Míms vinr
mér of fengnar
bǫlva boetr,
es et betra telk.
Gǫfumk íþrótt
Ulfs of bági,
vígi vanr,
vammi firða,
ok þat geð,
es gerðak mér
vísa fjandr
af vélǫndum.
Nú erum torvelt.
Tveggja bága
njǫrva nipt
á nesi stendr;
skalk þó glaðr
góðum vilja
ok ó-hryggr
heljar bíða.