.
Idę na dno i tym razem obawiam się, że nie ma nikogo, kto mnie uratuje.
Zasada „wszystko albo nic” skutecznie doprowadziła mnie do szaleństwa.
Potrzebuję kogoś, kto mnie uzdrowi, kogoś, kogo będę znał,
kogoś, kto będzie mój, kogoś, kogo przytulę.
Łatwo powiedzieć, ale nigdy nie jest tak samo.
Chyba jakoś tak lubiłem sposób, w jaki stępiałaś wszelki ból.
.
Teraz dzień krwawi zapadając w mrok,
a ciebie tu nie ma, by pomóc mi to wszystko przetrwać.
Straciłem czujność, a wtedy ty zostawiłaś mnie na pastwę losu.
Chyba zacząłem się przyzwyczajać do bycia kimś, kogo kochałaś.
.
Idę na dno i tym razem obawiam się, że nie mam do kogo się zwrócić.
Kochanie na zasadzie „wszystko albo nic” skończyło się spaniem bez ciebie.
Teraz potrzebuję kogoś, kogo będę znał, kogoś, kto mnie uzdrowi,
kogoś, kto będzie mój, żebym wiedział chociaż, jak to jest.
Łatwo powiedzieć, ale nigdy nie jest tak samo.
Chyba jakoś tak lubiłem sposób, w jaki pomagałaś mi uciekać.
.
Teraz dzień krwawi zapadając w mrok,
a ciebie tu nie ma, by pomóc mi to wszystko przetrwać.
Straciłem czujność, a wtedy ty zostawiłaś mnie na pastwę losu.
Chyba zacząłem się przyzwyczajać do bycia kimś, kogo kochałaś.
.
I czasami, gdy boli, mam zwyczaj zamykać oczy
i wpadać w twoje ramiona.
Wsłuchany w ciebie będę bezpieczny, aż wrócę do gry.
.
Bo teraz dzień krwawi zapadając w mrok,
a ciebie tu nie ma, by pomóc mi to wszystko przetrwać.
Straciłem czujność, a wtedy ty zostawiłaś mnie na pastwę losu.
Chyba zacząłem się przyzwyczajać do bycia kimś, kogo kochałaś.
Lecz teraz dzień krwawi zapadając w mrok,
a ciebie tu nie ma, by pomóc mi to wszystko przetrwać.
Straciłem czujność, a wtedy ty zostawiłaś mnie na pastwę losu.
Chyba zacząłem się przyzwyczajać do bycia kimś, kogo kochałaś.
Straciłem czujność, a wtedy ty zostawiłaś mnie na pastwę losu.
Chyba zacząłem się przyzwyczajać do bycia kimś, kogo kochałaś.