Θα ήθελα να ανοίγω αργά τις φλέβες μου, το αίμα μου
να το χύσω όλο στα πόδια σου
Για να σου αποδείξω πως περισσότερο δεν μπορώ να αγαπήσω,
και τότε να πεθάνω
Κι όμως τα γαλανά σου μάτια,
το γαλάζιο που έχουν ο ουρανός και η θάλασσα,
ζουν κλειστά για μένα
χωρίς να βλέπω πως είμαι έτσι
χαμένος στη μοναξιά μου
Σκιές μονάχα
να χαϊδεύουν τα χέρια μου
Σκιές μονάχα στο τρεμούλιασμα της φωνής μου
Μπόρεσα να είμαι ευτυχισμένο και με το να ζω πεθαίνω
και με δάκρυα ζω το πιο φρικτό κομμάτι
αυτού του ατελείωτου δράματος
Σκιές μονάχα ανάμεσα στη ζωή μου και τη ζωή σου
Σκιές μονάχα ανάμεσα στην αγάπη μου και την αγάπη σου
Πόσο σύντομη υπήρξε η παρουσία σου στην ανία μου
Πόσο χλιαρά τα χέρια σου, η φωνή σου,
Σαν πυγολαμπίδα έφτασε το φως σου
και διάλυσε τις σκιές στη γωνιά μου
Έμεινα να τρέμω σαν καλικάντζαρος
χωρίς των ματιών σου το γαλάζιο
που έκλεισαν για μένα
Χωρίς να βλέπουν ότι είμαι εδώ, χαμένος στη μονάξια μου
Σκιές μονάχα να χαϊδεύουν τα χέρια μου
Σκιές μονάχα στο τρεμούλιασμα της φωνής μου
Μπόρεσα να είμαι ευτυχισμένο και με το να ζω πεθαίνω
και με δάκρυα ζω το πιο φρικτό κομμάτι
αυτού του ατελείωτου δράματος
Σκιές μονάχα ανάμεσα στη ζωή μου και τη ζωή σου
Σκιές μονάχα ανάμεσα στην αγάπη μου και την αγάπη σου